door Robert Baeken
64.
‘Zo, die komt niet meer terug!’ Met een kussen als hoofdsteun had Vanessa zich uitgestrekt. Haar ogen waren dicht en zij ademde rustig. ‘De kust is vrij. Je kan vertrekken!’
Als uit een diepe slaap gerukt, kreunde ze: ‘Ik blijf een nachtje hier. Ik ben zo uitgeput... zo bang!’
‘Die stalker is vertrokken. En je auto staat voor de deur!’ Paul geloofde geen woord van haar verhaal. Een man met een bajonet! Voor wie hield zij hem? ‘Vooruit meisje!’ Bij het vastpakken van haar kraag schoof het bovenste deel van haar overjas open. Daaronder was zij volledig naakt.
Met haar blik vol ongeloof riep ze: ‘Je zet me toch niet op straat?’ Het ontging Paul niet hoe zij haar jas dichttrok: krampachtig en met bevende hand. ‘Je maakt een grap!’
‘Ik meen het, Vanessa!’ zei hij op zijn onvriendelijkst.
‘Nog geen maand geleden heb je me gevraagd terug te komen! Ha ja, natuurlijk! Je hebt een ander lief!’
Paul weigerde op haar insinuatie in te gaan. ‘Eruit!’ Hij slaagde erin haar spartelend lijf naar de hal te loodsen. Plotseling hield haar tegenstand op. Terwijl hij het deurslot opendraaide, begon ze weer te snikken.
‘Kunnen we 't niet nog eens proberen... Samen...?’
‘Te laat, Vanessa!’ Zijn vastbesloten toon kon de opkomende twijfels nog juist toedekken. ‘Zal ik zeggen wat er is gebeurd? Je bent je minnaar ontrouw geweest! Hij is boos geworden, heeft je in je blootje eruit geschopt. Dat doe ik nu ook!’ Uit vrees dat hij op het laatste nippertje medelijden zou krijgen, sloeg hij de deur dicht.
Het is waar: als Mathilde er niet was geweest, zou dit anders zijn afgelopen. Maar hij wilde absoluut voorkomen dat een dodelijk nieuwsgierige Vanessa straks de beestentuin zou binnenwandelen en in een lachsalvo uitbarsten.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten