kroniek 3 smeulsmurf 3

de kronieken

van de knekelman

feuilleton in 12 afleveringen

door don vitalski

3.

je zag dan al van zeer ver:"myn god - helemaal ginderachter, is er een zogezegde kamer." de schacht vlak voor je neus begon meteen smaller en smaller te worden, en je zag dat helemaal het uiteinde van die onderdoorweg, eigenlyk een veel meer wiskundige vorm had; dus geen hobbelige rotsvorm, maar een soort van kaarsrechte, betonnen traliën, twee of drie betonnen traliën die, in zo'n schacht, zo dicht tegen mekaâr stond, dat zelfs een baby er zou hebben door gekund - toch moest je je daarin naar binnen persen, je kon niet anders.

    de ruimte waar die rechthoekige traliën op uitgaven, heette voor myzelf dan een "kamer", omdat je daar ineens een plek had van één meter hoog, één meter breed, één meter diep. dat "venster" waar je door moest, om er te geraken, stak hoog in die ruimte, zodat je met een val beneên kwam - maar je was bly dat je binnen was, dat je, in afwisseling, je beide armen eventjes kon strekken en dat je rechtop kon zitten.

    maar dan begon weêr de zorg; uit zo'n stenen kamertje kon je telkens alleen maar weg langs een volstrekt verticale, enorm smalle put rotsgrond. je kon niet anders, dan je in zo'n put naar beneên laten schuiven met je handen naar omhoog, hopend dat je niet zou blyven steken; gelukkig boden er zich in zo'n "kamertje" steeds diverse putten uit - de term "gelukkig" hier gebezigd, doordat in sommige van die veel te nauwe, verticale rotsschachten, die het waren, inderdaad, naar je het dan vernam, veel dieper beneden, een van de gevangenen verstopt was geraakt; niet meer naar boven, niet verder meer naar beneên kunnend. een paar keer probeerden-ik het op te brengen, zo'n ongelukkigaard hulp te bieden, maar: nooit iets gekort. ik knoopte dan myn matrozenhemd, myn onderhemd en myn broek tot één touw--- als een touw. maar het werd nooit duidelyk of ik daar wel diep genoeg meê kon reiken, vermoedelyk niét - en als die kleêren toch wel ver genoeg zouden geraken, dan was het nog maar de gigantische vraag, wat de sukkel daarbeneên ermeê zou hebben moeten beginnen, het kon niet anders of hy klemde daar, met het middendeel van zyn lyf, zo drastisch in die nauwte, dat zyn polsen nooit de kracht zouden hebben gevonden om zichzelf daar weêr te kunnen uittrekken.

later kon ik zelmfs niet meer probéren te helpen, omdat ik myn kleêren, toch byna allemaal, had moeten achterlaten in een schacht, omdat ik er mét kleêren aan niet zou zyn doorgeraakt.

    twee keer gebeurde het, dat die smalle, geheel verticale put waar ik, na zo'n meer open "kamertje", geheel op zyn onderste uiteinde wél een kromming maakte, maar daarna geen verdere uitweg meer bood. dan moest je toch weêr terug naar boven - wat dus alleen maar kon met je beide handen gans krachteloos naar omhoog, je afdrukkende met alleen je voeten, en je knieën gebruikend om intussen zo weinig mogelyk toch weêr terug naar beneên te schuiven.

    waar die onderaardse, stenen onderwegkruiptunneltjes te nauw waren om er op je ellebogen door te kruipen, kon je niet anders dan je op je rug te leggen, om je er op dié manier, met je aangezicht tegen de bovenkant, letterlyk als een slangenmens te zien doorheen te wringen. plat op je buik, zonder steun van ellenbogen, bereikte je nooit iets. maar als je je te langdurig ruggelings moest manoeurvreren, twee of drie dagen lang (maar wie hield de tyd nog by, wie kon d'r nog rekenen in dag of nacht), dan betreurde je het dat "plafond", om de bovenkant zo te noemen, te laag was om je te kunnen omdraaien - omdat je op den duur wat grààg toch op je buik was gaan liggen, om je rug even te laten uitrusten. maar als je aan zo'n ruggelingse kruipparty begon, dan wist je op voorhand: nu zal het oneindige tyd lang niet anders kunnen dan zo, niks aan te doen.

maar goed, het ergste bleven dus toch die momenten, wanneer je, door zo'n "kamertje" in het vooruitzicht, naar zo'n té nauwe doorgang moest, die verticale stenen smalle tralies die daarop uitgaven - die kruiptocht was altyd het meest hels, daar wilde je gewoon nooit aan beginnen.

WORDT VERVOLGD