column streekkrant editie antwerpen

SLUIKSTORT

In de maand juli jongstleden, zijn er in het Antwerpse op drie weken tijd maar liefst 95 sluikstorters betrapt, één derde op heterdaad, de rest met hulp van camera’s en opsporingswerk. Als bezadigde, vijfenveertigjarige huisvader van twee kleine kindjes sluit ik me aan bij iedereen met gezond verstand, die het sluikstorten verwerpt, en die voor sluikstorters een maximum straf bepleit - maar als ik heel diep in mijn eigen, rumoerige verleden graaf, moet ik met schaamrood op mijn wangen in alle oprechtheid bekennen, dat ik ooit ook zelf eens aan sluikstorten heb gedaan.

We schrijven het jaar onzes Heren 1995, Leona Detiège was nét burgemeester geworden, en zelf was ik een 24-jarige dronkaard die het noorden geheel kwijt was - uit dié tijd stamt mijn bijnaam “Nachtburgemeester”. Ik woonde op het Zuid, waar in dié tijd de huishuur nog betaalbaar was voor jongeren. Ik had een tentoonstelling georganiseerd in mijn eigen woonkamer, maar daar kwam een heleboel puin bij kijken; losgescheurd behangpapier, kapotte glazen kaders, bierblikjes en vilt. Om deze rommel bijeen te zamelen, was een vriend van mij, een remork voor mijn voordeur komen parkeren. Maar nog voor ik mijn gerief naar beneden had gebracht, had de rest van ’t straat daar zijn éigen huisvuil al in weggegooid. Een normaal mens zou daarmee als de bliksem naar een containerpark zijn gereden, maar omdat ik er toen zo vreselijk aan toe was, een soort kruising tussen een depressie en een permanent delirium, was ik ’s nachts met het onding de stad beginnen doorkruisen - uiteindelijk kieperde ik de rotzooi ergens te Luchtbal, in het gras achter een brug daar.

De volgende morgen al, stonden er twee vriendelijke agenten aan m’n voordeur. Die plek op de Luchtbal, waar ik had toegeslagen, werd toentertijd de “Hof Van De Rijkswacht” genoemd. En de dader traceren, was niet moeilijk: bovenop al het puin, hadden ze een kaartje zien liggen uit de Côte d’Azur; “Zonnige groeten aan Vitalski!!” Dat ik gestraft werd, is algeheel terecht - ik was een achterlijk misdadiger, toen!! Maar wat ik hier nu lees, in diverse media, overtreft mij in boosheid: in Deurne is er nu één bepaalde mens in geslaagd, om zich op drie weken tijd zelfs zeven keer na mekaar op sluikstorten te laten betrappen...