kwart na twee snachts in de werkkamer. op de achtergrond speelt, wegens lang genoeg geleden, "bryter layter", dwz nick drake. lekker rustig. baba en snater, de twee rystvogeltjes, zitten hier beneên, los uit hun kooi, en, zoals meestal dan, op de ellentriekdraad, die boven de toog hangt gedrapeerd. de theater-spot, op een apart statief, brandt op geruisloos volle toeren - da's ook even geleên; het glas op die lamp was een lange tyd beplakt met lym, van een nodeloos stuk plakband, dus telkens die lamp aanging, verspreidde dit een brandlucht waar je instant hoofdpyn van kreeg. onlangs ben ik dat glas eindelyk 'ns zorgvuldig aan het oppoetsen geweest, en nu is de verlichting hier weêr naar behoren. gelig, iedere lamp met een beperkt eigen bereik, dwz niet één kleur die de gehele ruimte domineert maar allemaal aparte compartimenten.
kaarsen gaat niet, vanwege die vogeltjes.
de rekeningen van 2017 zyn betaald - met moeite, maar het is dus gelukt. wat vooral zo ongelooflyk is, als je bedenkt dat ik van smorgens tot savonds, in de grond, alleen maar bezig ben met flauwekul, met uiterst kleinschalige, talige dingetjes, triljarden lichtjaren onder de radar. dat ik daar dit gehele boeltje toch meê bekostigd kryg, daar zou een mens toch zen van worden... en de maanden januari tot en met mei krankzinnig veel job in het verschiet...
overmorgen, eindelyk, naar die villa-met-zwembad in de ardennen - robertville, by malmedy. ik ben ook katholiek genoeg om te redeneren dat ik daar hard genoeg voor gewerkt heb; voor het recht om daar nu totaal onderuit te gaan zakken.
daarjuist weêr zit werken op "de ideale schoonzoon - de gecensureerde versie". voor myzelf maakt het niet uit of een grap over seks gaat of over eender wat anders, maar in sommige zalen maakt het toch wel een verschil; daarom ben ik nu een tweede, opgekuiste versie van deze voorstelling aan het maken geweest; afhankelyk van waar ik aanbeland, kan ik nu ter plekke beslissen welke versie ik wil brengen. en da's dus niét hypocriet: aangezien ik beide versies evengoed vind (in januari die nieve versie wel nog een paar keer uitproberen...)
onderwyl ik dit alles hier aan het neêrschryven was, zyn die vogeltjes toch weêr flink aan het rondfladderen geweest; en één van de twee, namelyk snater, de witte, die is er, voor de eerste keer ooit, in geslaagd om haar weg naar binnen, in de kooi terug te vinden. het was my al wel eêr opgevallen dat snater, de witte, slimmer schynt dan baba, de zwarte (de namen zyn gekozen door de kinderen.) bof, nu gaan ik wat gaan lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten