donderdag 10 januari 2019

ingezonden feuilleton

victor glorieux, de nonkel van don vitalski, schryft af en toe een feuilleton voor deze blog. het vorige feuilleton lees je integraal op deze link: https://glorieuxdruyts.blogspot.com/ ; maar zyn niéve feuilleton begint meteen hieronder;










DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen

AFLEVERING 1

die middag werd jonathan druyts plotseling wakker met een afgryselyk inzicht. hy lag op het harde, smalle, karakterloze witte bed van zyn vriendin, een afgryselyk saai enkelbed, op een dunne matras en onder een akelig klam laken; en nog terwyl 'ie daar de herrie lag te aanhoren van het dreinende verkeer beneden hem, in de Osystraat, dacht hy dit volgende uit, byna hardop:"jonathan," zo dacht hy duidelyk, "je moet, best vandaag nog, een bekende vlaming doden." ja, dat dacht hy ten eerste. en vervolgens dacht hy nog verder:"het liefst op één of andere gigantische festiviteit, een plek waar zeer veel volk by aanwezig is, en waar camera's en journalisten mekaâr verdringen."
     beste lezers en lezeressen, feitelyk was hier nog één gedachte aan voorafgegaan:"jonathan druyts," aldus had onze held dit meteen uitgedacht, nog half in slaap, "je moet straks, rond een uur of acht, te voet naar het sportpaleis - om daar, terwyl iedereen erop toeziet, guy mortier om het leven te brengen."
    want ja, dit klopte wel alleszins, naar jonathan goed wist: doordat hy er twee ticketjes voor had gekregen, wist jonathan met zekerheid, en met stelligheid, dat daar vanavond, zoals ieder jaar, dat onuitstaanbare volksfeest plaatsgreep, dat werd geheten "humo's pop poll"; en inderdaad was het wel zeker dat die genoemde guy mortier daar present zou tekenen.
    een nadrukkelyk wapen of iets dergelyks, was niet eens nodig voor dit plan. in de foyer van het sportpaleis, byvoorbeeld, stonden er, naar jonathan zich herinnerde, gehele reeksen metalen barkrukken; met één van die barkrukken in de hand, zou hy gemakkelyk doel treffen. hy hoefde maar gewoon, desnoods frontaal, dat gigantische podium op te springen, ten overstaan van alle vele, onnoembare pers-photografen daar aanwezig - en de rest ging vanzelf.
    waarom jonathan dit nu wilde doen, of beter gesteld: waarom hy dit moést doen, daar hadden, voor zyn part, de stadsduiven op de vensterbank het raden naar. maar: het moest in ieder geval zo rap mogelyk gebeuren, en vooral zo simpel mogelyk. zoveel was helemaal helder, plotsklaps, die morgen.
    maar daarna zodus, nog terwyl 'ie z'n vermoeide twee oogleden traag opentrok, begreep 'ie, eerder verveeld dan wat anders, dat die genoemde meneer mortier, zoals die eraan toe was, vandaag de dag, 27 februari 2011, van nog maar weinig betekenis was; dat die, zoals dit heette, "z'n tyd was gepasseerd" - hy was "niet actueel meer". dus toen besloot jonathan druyts alleen maar:"een bekende vlaming om het leven brengen - zo rap mogelyk. op een feest - byvoorbeeld in het sportpaleis."
    hy ging rechtop zitten en trok zyn sokken aan. dan liep hy, voor de rest poedelnaakt, door de suffe kamer, precies tot by het enige venster, waar sinds kort een oranje gordyn voor hing.
    een mens nam zich iedere dag wel duizend dingen voor, dat hoorde by zyn natuur. je kon dat dus bezwaarlyk allemaal ernstig nemen. maar dit hier, zo zag hy in, dit hier was iets helemaal anders. zyn wilskracht en zyn lotsbestemming, die het waren, die schenen nu eindelyk, onaangekondigd, maar des temeer volstrekt, samengevallen; als de twee stukken van een puzzel, die samenvielen.
    juist dan ging de deurbel keihard af...

wordt vervolgd

------
    


Geen opmerkingen: