gisterennacht opeens heel erg ziek geworden, alsof er iemand op een knopje had gedrukt om het in gang te zetten. met, gratis inclusief, een overgeef-sessie en alles dat daar byhoort. toch gaat dit ongemak, naar ik het aanvoel, zuiver en alleen over m'n op instorten staande verteerstelsel, en dus niet over griep of koorts of een africaans virus of zo. myn inerte slokdarm - ik begryp hoe dit zit. wat te doen? by luv erop aandringen om strikt dagelyks te voorzien in: 1. een blik ananas; 2. vier bananen; 3. een doos noten. ik zou van de cola af moeten maar dit is even verknochtend als drank, koffie, cigaretten, paaseieren of drugs; je kàn er gewoon niet meê stoppen...
smorgens was ik er dus, kortom, totààl beroerd aan toe - net nu dat ene familie-bezoek naar leuven voor de deur stond. een vertwyfelde wyle bedacht ik:"ik gaan niet meê,"- maar: om de één ofte de andere reden is de reis, dwz de verplaatsing zelf, van antwerpen naar leuvengrad en terug, heel erg zwaar om in je eentje helemaal af te leggen, zeker met kinderen op de achterbank, zelfs al zyn die kinderen in de auto tegenwoordig heel erg netjes. dus dan maar, onder een deken, toch wat proberen te chillen tydens de heenrit. wonderwel scheen ik weêr algeheel in orde eens we ginds waren, en kon ik zelfs uitgebreid meê dineren.
pas nu, om twee uur snachts, maken de vapeurs opnief hun hardnekkige opwachting, optenief alsof er iemand op een knopje heeft gedrukt of aan een touwtje heeft staan trekken om dit te bestellen. waarom dan toch weêr, tussen het boeren deur, die duivelse cola zero naar binnen kappen? zelfs ben ik hier een halfuurlang voor door de nachtelyke kou aan het zwerven geweest, speciaal voor zo'n cola zero, helemaal naar die enige nachtwinkel die op zondag de rolluiken half openhoudt, iets voorby de schynpoort. myn armen voelen ook slap...
zonder enige aanleiding, byna een jaar na hun heengaan, kreeg om elf uur savonds de mollie-dochter te bed opeens een onbedwingbare huilbui, gepaard gaande met sidderingen, om het verlies van onze twee betreurde konynen, witje en chocolate. je probeert dit te duiden en uit te leggen, om haar te troosten, maar haar enige conclusie is, onder luid gebrul:"dat kan jy nu wel allemaal zeggen - maar voor witje en chocolate zelf is het gedààn!!..."
(het knaagt aan my, doordat die onschuldige twee huisdieren door myn schuld zyn doodgegaan; ik ze op een dag een afgryselyk onkruid gevoêrd hebbende, waarvan ik diep vanbinnen feitelyk goed genoeg wist dat het niet kon.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten