isabel hessel
zondag 31 maart 2019
agenda dees week
ten dinsdag: pre-avant-première "de kempenkrak"; belangstellenden mail vitalski3@gmail.com
te woensdag: voormiddag: lesgeven
te woensdag: namiddag: vergadering met geert vermeulen in het badhuis
ten donderdag: lesgeven
te vrydagnamiddag: frankenstein-lezing, toevallig op een school
te vrydag savonds: cultuurcafé, oud badhuis, met chantal acda, maud vanhauwaert, jeroen verdick
te zaterdag: voor een week naar d'ardennen
waar was je te zondag
state of being, 1 april 2019
morgen vroeg op... en ja: vroeg opstaan, dat is een ritueel dat ik hier op deze blog altyd en systemantisch als "hels" aan het definiëren geweest... doch heden probeer ik er toch, met de hulp van maria onze middelares, de poëzie van in te zien... "wat je verliest in het donker, win je terug by dauw..." al wel vervalt myn voornemen, o bloggers, om my met de fiets naar het werk te zullen begeven; het lastige daarvan is namelyk vooral, dat ik persoonlyk meteen nà het fietsen, zeker als ik een brug op moet, een paar minutenlang helemaal spastisch en bezweet ben, alsof ik van de loopgrachten kom - terwyl het moment van aankomen juist hét moment is, waarop een mens zich aan zyn meêmens presenteert...
het zonnige karakter van deze dagen, dwz gisteren en morgen, heet ik goedlachs welkom... al blyven we gewaarschuwd: later op de middag stygt er een venynige tocht op - dodelyk, als je niet uitkykt...
ONS FEUILLETON 15
wat voorafging: jerry bill is bezig het noorden te verliezen, in de val gelokt als 'ie zich weet, van het losse zand van de vallei van het losse zand...
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
15.
het slangenmens kwam naar hem toe. zelf was 'ie in mekaâr gezakt. hy lag op z'n knieën in de schroeiende zandkorrels - en deed toch nog de moeite, voor zich uit te gluren.
"hier, voor jou - een kadootje," sprak bennie het slangenmens.
jerry bill knipperde met zyn twee ogen - met zyn éne oog, wil dat zeggen. verdomd - was het, beste lezers, een fata morgana? neen, vanzelf herkenden-'ie dit - een vehikel was dit, zoals hy dit soort herkende van dat ene, welbepaald kapotbeduimelde reklaâmblaadje by hem thuis - de western gazette; die zes of acht bladzyên reklaâm en lectuur, die 'ie, in z'n blokhut, jarenlang iedere avond doorblaêrd had - jarenlang iedere avond datzelfde ene gazetje - op voorwaarde dat 'ie zich niet op jacht wist of op oorlogspad. "inderdaad," zei het slangenmens dan. "speciaal voor jou - een fiets!"
het slangenmens en ook morgan-le-fay moesten erom lachen. en onverbiddelyk en vanzelf lachte jerry bill met ze meê, tweemaal zelfs, hardop. hy hoorde dat lachen uit z'n buik naar omhoog komen. alsof 'ie een boer ging laten - "haha!"; en daarna nog 'ns:"haha!" dat was, gedurende één halve seconde, een luchtbel van echte, gezonde vrolykheid. authentieke lol. plezier. een fiets - in de vlakten van het losse zand... een trapfiets - hier in deze oneindige, volstrekt losse zandhopen. "en ik heb," bedacht jerry bill met spyt, "myn levenlang naar zo'n fiets verlangd..."
optenief moest hy lachen.
optenief moest hy lachen.
"nu meteen wegfietsen," sprak morgan-le-fay, "dat zal niet kunnen."
"we kunnen die fiets wel voortduwen. desnoods, waarom niet, tot helemaal aan het berenbos," sprak het slangenmens. betreffende wie het plotsklaps totaal niet meer duidelyk was of 'ie nu grapte of juist sprak in ernst.
"ik kan daarmeê fietsen," sprak jerry bill kreunend, onuitsprekelyk moeizaam, vanuit zyn kurkdroge, schroeiende keelstrot.
"in het berenbos?" zei morgan-le-fay.
"ook hier," zei jerry bill. "ook hier kan ik met die fiets vooruittrappen. als je wil. door dit losse zand, dit losse woestynzand - ik kan daarmeê door dryfzand fietsen. ik heb," sprak 'ie nog, byna ineenzakkend, "ik heb al voor hetere vuren gestaan!"
met een kracht die 'ie ook zélf niet helemaal bevatte, ving jerry bill d'rmeê aan, zich uit zyn knielende lighouding toch weêr helemaal overeind te manoeuvreren - zyn rug bleef wel gekromd - en plotsklaps kreeg 'ie kolossaal veel tandpyn ook - maar: hy kwam recht. hy reikte met zyn handen richting de gekromde handvaten van het stuur van deze metalen herenfiets.
WORDT VERVOLGD
zaterdag 30 maart 2019
column streekkrant editie kempen
TEUTEN
Een "Kempenkrak" is per definitie een overdryver. Tom Boonen, Frans Vandeven, Staf Van Shoeconfex; ondernemers die ergens zeer goed in zyn, maar die vervolgens niet altyd hun grenzen erkennen, en er daarom soms wel eens overheen gaan. Om die reên mag de "Kempenkrak" niet worden verwacht met de zogenaamde "Kempenteut". Zoals in de uitdrukking "franke teut", heeft het woord "teut" hier niet de betekenis "trechter", maar van "handelaar". De "teuten" kwamen in de zestiende eeuw vanuit het Duitse gebied Westfalen, meer specifiek de streek Teutonië, met handelswaar op hun rug of in een hondenkar de grens oversteken. Hun eindbestemming was de kust, de haven, dus was het logisch dat ze de Kempen doorkruisten. Haarteuten verkochten pruiken, koperteuten verkochten koperwerk, echelteuten verkochten bloedzuigers (inderdaad, de zanger van de Kempische wereldhit "ziet hem doen, jom", van Echelpoel, draagt een naam die wil zeggen "bloedzuigerspoel"...) Sommigen van deze teuten bleven in de Kempen plakken, en stichtten er hun eigen handelsdomein. Onder invloed van de Nederlandse protestanten waren die teuten meestal betere ondernemers dan de al te bescheiden Vlaamse katholieken. Maar uiteindelyk hebben die teuten hun zakengeest voorgoed by ons ingeplant. Denk aan de "Visfluiter" Fons Beckx uit Merksplas: die wist er zelfs munt uit te slaan, dat hy liedjes kon fluiten op vissen, en op de tenen van zyn kinderen... Andere typische Kempenteuten zyn Cis Verachtert van Breitex (Herentals), Peeters van Peeters-Govers (Beerse), of wylen Chris van Doorslaer van Carta Mundi (Turnhout). Betrouwbare zakenlui. Ondernemers. Vertegenwoordigers van de "American Dream" - in de Kempen.
ONS FEUILLETON 14
wat voorafging: jerry bill en zyn bende, zyn aan het creperen in de vlakte van het losse zand...
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
14.
voorts onderweg, nog voor 'ie helemààl by zyn gezellen, als eindelyk, aankwam, zag jerry bill iets merkwaardigs uit het zand steken. hy wist niet wat het was - hy bukte zich om het te kunnen pakken, en nooit eêr was een bukkende beweging hem zo moeilyk afgegaan; al byna alsof 'ie daar nooit terug uit recht zou geraken. "straks," dacht 'ie, "sta ik voor àltyd zo krom..."
by naêr inzien betrof het, tot zyn ontzetting, een droge, kromme, byna verkruimelde dennentak, die 'ie nu vasthield, en meer helemaal niet. elders zou deze vondst het vermelden niet waard hebben geheten, maar vanmiddag was het tegenkomen van deze dennentak in wezen nefast. hy trok het kokend hete ding nog verder uit de grond, dubbelcheckend of het niet een boompje was, dat hier groeide - maar de tak kwam los; het was dus inderdaad gewoon maar een losse, dode tak.
waarom droeg hy die nu dan in zyn handen? hoe was die tak hier dan gekomen? een zeer lange tyd geleên waren ze soms, om de tienduizend zandmylen, nog een conifeer gepasseerd - zelfs dàt soort flora was hier inmiddels allang niet meer aan de orde. de dingen waren oftewel raadselachtig, oftewel compleêt nutteloos; maar deze dennentak, die het was, was raadselachtig - en nutteloos tegelyk. en daarom ging daar, naar 'ie gewaarwerd, een byna dodelyke werking vanuit.
een mens wilde zich geen indringende vragen stellen over zaken die hem niet interesseerden. die kromme dennentak kon hem totààl niet verdommen - en toch was 'ie zich beginnen af te vragen:"hoe is die dennentak hier kunnen terechtkomen? heeft iemand die naar hier gedragen, waarom dan? heeft iemand die tak hier in het zand gestoken - waarom? "kortom," begreep jerry bill, en zyn gedachten waren daarby als tandpyn, "de zogenaamde 'waarom'-vraag... die heeft my nooit veel aanbelangt... ook de 'waarom'-vraag is in wezen," dacht jerry bill byna hardop, "ook de 'waarom'-vraag is in wezen een soort van los zand..."
hy wist dat 'ie moest stoppen met dit soort van gedachten te ontwikkelen. hy moest van daken springen, hy moest een gehele serie brandende gifpylen zonder verdoving uit z'n allereigenste ribben zien te verwyderen, om daarna zyn wonden te durven te ontsmetten met zuivere whiskey. dat had 'ie al zo dikwyls gepresteerd; een laken in zyn mond, om het niet uit te gillen, en dan naar een tomahawk grypen - om dan, eigenhandig, een kogel uit zyn buik te snyden; dat was een makkie! daar was jerry bill voor in de wieg gelegd, voor opgeleid! maar om hier nu, in de hitte, deze veel te diepgravende, al te diep indringende kerngedachten door zyn suffe, verpulverde brein te moeten voelen steken, een inzicht zoals dit van daarnet... over die waarom-vraag... en dat losse zand, hier - daar was hy niet tegen gewapend...
nu wist 'ie wel zéker dat 'ie tot hier was gekomen: om te sterven, niks anders...
nu wist 'ie wel zéker dat 'ie tot hier was gekomen: om te sterven, niks anders...
WORDT VERVOLGD
vrijdag 29 maart 2019
alternatieve feiten
1. de vader van charlie brown is een coiffeur.
2. de grootste vyanden van insecten die snachts vliegen, zyn vleêrmuizen.
3. als je in zeester in stukken snydt, kan elk stuk apart tot een nieve zeester uitgroeien.
4. een beverjong blyft twee jaar by zyn ouders.
state of being, 30 maart 2019
my de gehele dag enigszins afgepeigerd geweten, door toedoen van het verloop van de integrale voorbye week; waardoor het moeilyk was, iets te ondernemen - zy het zeker niet helemaal onmogelyk. smiddags zelfs op stap geweest; luv en sissi, en al hun kinderen, vergezellend in een eetbar op de turnhoutsebaan - een bar die wel uitblonk in norsheid, wat de uitbater betreft. komen wy hier voor ons plezier, of zitten wy hier soms in het leger?
rond het middaguur mogen lezen, dat ik deze maand kolossaal veel geld heb getrokken van sabam, het grootste record van m'n gehele leven. nu niét dat ik meteen myn job als lesgever weêr kan opgeven (wat ik ook absoluut niet zou willen), maar wel wil dit zeggen dat ik vanaf nu tot eind januari 2020 geen zorg meer heb...
die torenhoge sabam, heb ik te danken aan die musical die ik schreef voor belcanto. zo werkt het systeem van sabam: artiesten die zich de bahama's byeenverdienen door permanent voor uitverkochte schouwburgen te spelen, verdienen van sabam nog méér daarbovenop; arme dreumesen voor leêge zalen, krygen van sabam een habbekrats. dat lykt logisch; hoe royalties de ryken nog ryker maken, en de armen in de kou laten staan. maar dat hier niks aan zou kunnen veranderen, dat geloof ik niet. - maar; oké - specifiek dit voorjaar, doe ik er myn champagneflessen aan open...
rond het middaguur mogen lezen, dat ik deze maand kolossaal veel geld heb getrokken van sabam, het grootste record van m'n gehele leven. nu niét dat ik meteen myn job als lesgever weêr kan opgeven (wat ik ook absoluut niet zou willen), maar wel wil dit zeggen dat ik vanaf nu tot eind januari 2020 geen zorg meer heb...
die torenhoge sabam, heb ik te danken aan die musical die ik schreef voor belcanto. zo werkt het systeem van sabam: artiesten die zich de bahama's byeenverdienen door permanent voor uitverkochte schouwburgen te spelen, verdienen van sabam nog méér daarbovenop; arme dreumesen voor leêge zalen, krygen van sabam een habbekrats. dat lykt logisch; hoe royalties de ryken nog ryker maken, en de armen in de kou laten staan. maar dat hier niks aan zou kunnen veranderen, dat geloof ik niet. - maar; oké - specifiek dit voorjaar, doe ik er myn champagneflessen aan open...
rocco james conan, voorts, genomineerd voor een interscolaire schryf-wedstryd - de door bescherm-engelen omtroonde, die hy is. maar mollie, die er ook aan meêdeed, en er maandenlang naar uitkeek, valt uit de boot; de hel van competitie; toch kan je het niet vermyden. verliezen hoort ook by opgroeien. alleen is het lastige dat mollie juist uitblinkt als schryfster, ik hoop dat haar zelfvertrouwen daar nu geen deuk meê oploopt.
dat tweede dagboek van daniël robberechts heb ik inmiddels uit. met de échte dagboek-fragmenten behoort die naakte, voor zichzelf monumentaal meêdogenloze robberechts, zie ik nu, op myn 50e pas, tot de grootste vlaamse auteurs van de vorige eeuw; de francis bacon van het literaire zelfportret; maar: het rare is, dat je nog niet één alinea van hem gelezen krygt zodra 'ie die dagboek-taal overschrydt en de meer prozaïsche weg inslaat; metéén druipt de verveling er dan vanaf, hoe merkwaardig...
na een pauze van een halfjaar, met frisse oren m'n eigen monoloog getiteld "beuling met appelmoes" herbeluisterd. die personages die, in het verhaal, "van de jaren negentig" komen, daarvan zou ik nu maken dat ik daarmeê "nog in de klas" zou hebben gezeten (myn jaren-negentig verleên zou ik nooit meer willen aanhalen; dat thema is op, afgezaagd, dood.) dat die gasten gewoon voor myn deur staan, is ook, zie ik nu, veel te passief en saai; de ene moet, zie ik, bezig zyn met een auto in de vernieling te helpen, en de andere moet overgeven op myn tapyt, dadelyk van zodra ik de deur voor ze opendoe. het einde van het verhaal slaat ook hard tegen - ik dacht aldoor "benieuwd naar hoe die laatste passage gaat klinken!!...", er dus het allerbeste van verwachtend - maar: daar moet àlles nog aan worden gecondenseerd.
conclusie: op het moment moet die "beuling met appelmoes" voor minstens een jaar opnief in de diepvries.
welk een zonnige dag was het voorts, en hoe aangenaam traag gingen de huiselyke uren hier in de stoffige zetel...
onderweg in de helmstraat, sprak de acteur die is geheten koen janssen, die we passeerden, na drie minuutjes conversatie, "nu moet ik weêr verder,"- dat is een opmerkelyk voorval, by 99 procent van dit soort kruis-ontmoetingen ben ikzélf degene die na een minimaal aantal minuutjes snel opmerkt:"nu moet ik weêr verder."
column streekkrant editie antwerpen
HET GEMIDDELDE HUIS
De oudste woonhuis van Antwerpen, het zogenaamde "Houten Huis" in de Stoelstraat, dateert van rond het jaar 1500, toen Antwerpen toch al mooi 40.000 inwoners telde, wat precies het dubbel is van wat heden de dage wordt aanzien als "het gemiddelde aantal inwoners van een Vlaamse gemeente." Een paar jaar geleên stond dit oerhuis nog te koop, voor maar 400.000 euro. Gezien de fenomenale historische waarde van dit weliswaar fel gerenommeerde pand, is dat inderdaad een peulschil.
Het smalste huis van Antwerpen daarentegen, bevindt zich in de Huikstraat, op de nummer 47. Ook dit huis stond een paar jaar terug zomaar te koop. Wellicht ben je er per ongeluk aan voorbygewandeld. Het is 2 en een halve meter breed, je kan er dus nét dwars in gaan liggen, en bovendien is de voorgevel helemaal van glas. Maar een lange tyd werd het bewoond door twee professionele architecten, die de kleine maar hoge ruimte (vier verdiepingen) volstrekt wisten te optimaliseren en opsmukken, net zolang tot ze er een award voor wonnen.
De lelykste woonplek van Antwerpen is volgens de reeds een half leven lang te Antwerpen woonachtige, in Leopoldsburg geboren ex-New Yorker Marcel Vanthilt de zogenaamde "Antwerp Tower" op de Frankryklei. Velen zyn het met hem eens, het onding contrasteert natuurlyk te hard met het klassiek mooie opera-gebouw daar vlak naast. Op het moment wordt die building evenwel drastisch herbouwd en opgekalefaterd. De reclame-site voor de Antwerp Tower voert terecht als argument aan:"Als je hiér woont - heb je geen adres nodig. Eender waar in de wereld kan je gewoon zeggen: ik woon in de Antwerp Tower!"
ONS FEUILLETON 13
wat voorafging: jerry bill en zyn vrienden doorkruisen de vallei van het losse zand...
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
13.
natuurlyk, inderdaad, zo begreep jerry bill moeizaam, diep zuchtend het korrelige zweet van zyn droge neus krabbend. wellicht had dat slangenmens daar effectief ergens een heuse schat verborgen. ook dat was immers zo'n klassieker; de voorbye jaren was het byna onmogelyk geworden om nog een cowboy, een slangenmens of een indiaan tegen te komen die niét ergens, achter een dorre cactus of in een oude duikboot, een schat had verborgen. alleen: wat was er een nut van? in deze dorre vlakten? wat vermocht een sterveling met cash geld, zolang d'r zich nergens een winkel voordeed? of sierraden - wat konden ze daarmeê beginnen, temidden van dit logge, suffe dryfzand van de vallei van het losse zand?
natuurlyk, inderdaad, zo begreep jerry bill moeizaam, diep zuchtend het korrelige zweet van zyn droge neus krabbend. wellicht had dat slangenmens daar effectief ergens een heuse schat verborgen. ook dat was immers zo'n klassieker; de voorbye jaren was het byna onmogelyk geworden om nog een cowboy, een slangenmens of een indiaan tegen te komen die niét ergens, achter een dorre cactus of in een oude duikboot, een schat had verborgen. alleen: wat was er een nut van? in deze dorre vlakten? wat vermocht een sterveling met cash geld, zolang d'r zich nergens een winkel voordeed? of sierraden - wat konden ze daarmeê beginnen, temidden van dit logge, suffe dryfzand van de vallei van het losse zand?
dit alles min of meer overdenkend, zich amper nog voortslepend in de richting van zyn twee kameraden, die ginder toefden, als twee silhouetten aan de verre einder, bekroop onze held een zuivere levensangst, zonder enig overdryven. een angst was dit, zoals 'ie dit letterlyk nooit van zyn leven al 'n eêr had ervaren. doodgaan of automatisch blyven voortleven; dat was, in wezen, een anekdotische dilemma, hetwelk jerry bill nooit veel had kunnen verdommen. zelfs voor een pynlyke folterdood was 'ie nooit teruggedeinsd - "kome wat komt", zo luidde steeds zyn devies. maar, alle goden - om hiér nu zo, op deze manier, aan zyn eind te moeten komen: in deze droge, suffe, doodvervelende zandbak! na al die wilde capriolen van 'm, al dat in koprol-houding van schuinse daken springen, altoos rààk schietend - met in élke vuist, hoe zalig, een colt paterson - om nu daarentegen zo dor, zo saai, zo uitzichtloos als het was, te moeten tuimelen om weg te zinken in dit losse zand; dit was voor hem het érgste dat kon gebeuren - los zand.
op den duur was 'ie zyn kompanen dan toch zo erg benaêrd, dat 'ie van ieder apart hun stem vermocht te vernemen. het klopte: wat ze mekaâr preciés aan het meêdelen waren, bleef hem een stug raadsel; maar: hun stemgeluid klonk eigenlyk, merkten-'ie, in zekere zin opgewekt, niks anders. het slangenmens was, druk vertellend, iets aan het aanwyzen, en morgan-le-fay moest daarmeê lachen - en effectief, vond jerry bill: haar lachen was een klaterende bron van goede hoop. al byna zou je beweren dat hun gedoe, daarginds, "speels" was.
en toch, toch kon jerry bill zich totààl niet indenken waarom ze zich misschien zo vrolyk maakten. "tenzy," fezelden-'ie ten slotte fataal, "tenzy ze beiden het slachtoffer werden van - een zonnesteek? hadden ze alletwee een zonnesteek opgelopen?"
WORDT VERVOLGD
donderdag 28 maart 2019
alternatieve feiten
1. de song "travelling westbound" van rev rev rev staat momenteel te spelen, en klinkt zo goed, dat ik dacht, die titel moet ik even noteren, anders vergeet ik die...
2. prachtig: de eerste videoclip die ooit werd gespeeld op mtv, was "video killed the radio star".
3. in één aflevering van de x-files zitten gemiddeld 78 verschillende scènes, en in dat aantal zit nauwelyks enige noemenswaardige variatie.
4. de stem van "shaggy", in de serie scooby doo, wordt ingesproken door casey kasem (zie photo.) de man stierf een mysterieuze dood, nog steeds niet opgehelderd.
a day in a life
op school ging alles vlekkeloos. die leerlingen weten niet, hoeveel ik zélf ook van hun leer, op de moment...
in maasmechelen ging ik in de bibliotheek van august vranken, een lezing geven over prince...
prince is nu totààl out, die betekent totaal niks meer in onze wereld - maar ik draag nog zyn koffers rond, dat zal ik wel blyven doen voor de rest van myn leven...
en geniale bibliotheek-directeur, die nu ook gaat zorgen dat mensen zondag om tien uur savonds nog in de bibliotheek naar binnen kunnen!!
voorts was er een 81-jarige man present, die me zei:"vitalski - ik heb deze week op drie dagen tyd jouw biographie gelezen, 'ik slaap als een croissant'..." en hy sprak:"ik moest hardop lachen - maar ook een paar keer heb ik ermeê moeten wenen."
waarom noteer ik dit?
omdat het betekenis heeft.
was er "veel volk"...
steek dat "veel volk" in je hol...
-los daarvan - die lezing was waanzinnig boeiend, ook voor myzelf, namelyk omdat ik ze nooit eerder gegeven had. het eerste halfuur ging over de relatie tussen prince en mick jagger, het laatste halfuur ging over de dood van prince zyn enige kind, wat voor weêrslag die gebeurtenis heeft gehad op zyn muziek. daar was ik zelf niet goed van...
state of being, 29 maart 2019
halfeen snachts is het. op een aangename manier helemaal groggie. aangenaam: doordat het nu, intussen, helemaal kalm is - zoals ik ook morgen voor niks naar buiten ga moeten.
op de achtergrond enige impromptus van schubert...
vandaag was de eerste keer dat ik overdag lesgaf en savonds ging spelen; de conclusie luidt, o bloggers, dat dit absoluut geen lachertje is, maar wel veeleêr is het een drainage - en toch; anderzyds moet geformuleerd, dat hetere vuren zich reeds aan my voordeden. kortom; "ik mag niet klagen."
wat deze blog betreffe, zou kik dringend nog 'ns een paar edities moeten zien te doen van m'n eigenste lievelings-rubriek, geheten:"uit het schriftje." dwz, zodus: er werk van maken, om telkens vlugger notities te nemen, in de loop van de dag. échte ideeën, invallen en verrassinkjes zyn écht, in de loop van de dag, zoals levendige zoog- en vliegdieren - die je metéén moeten vangen - of: te laat!...
onderweg van maasmechelen naar huis terug, uit zinleêgheid maar ook uit wetenschappelyke interesse een gehele reeks vlaamse "comedians" beluisterd, telkens willekeurige blokjes van een goeie tien minuten live-show, om eens na te gaan: hoe zit het nu eigenlyk exact met de gemiddelde grap-dichtheid van die mensen? conclusie: wat is dat aantal lach-salvo's, en evenredig daarmeê het aantal echte grappen, grappen met een punch-lyn, làààààg, verdomd!!,- lààààààg, dames n heren, lààààààààààg!... en dus zelfs voor zalen vol met hun fans... uitzonderingen bestaan, byvoorbeeld jeroen leenders (die ik als mens eigenlyk niet kan uitstaan, maar da's een ander verhaal), dat is gemiddeld om de dertig seconden wel een pààr mensen die hard lachen, en om de anderhalve minuut heel de zaal die hard lacht; maar byvoorbeeld alex agnew, "the legend ends", voor een uitverkocht sportpaleis: doe nu eens objectief de test; pak je chronometer, tel het na - daar passeren gehele, lange, oneindige minuten na mekaâr zonder één mop - maar wél met enorm veel gepredik! de ene maatschappelyke zedenpreek na de andere, brwaarrr - waarop dan, in plaats van een lachen, een applaudisseren op volgt - dat haat ik.... byvoorbeeld, dan zegt alex agnew: "de overheid wil dat we stoppen met roken, maar zolang de overheid er geld meê verdient, zal er toch niks aan veranderen,"- en dan applaudisseert dat publiek...
het ligt ook wel aan het genre. ricky gervais, van wie ik anders zo'n fan ben; zyn televisie-programma's, daar lik ik m'n vingertoppen by af - maar ook de comedy-shows van gervais, maken in my de plaatsvervangende schaamte los. je schaamt je byna dat je mens bent.
ONS FEUILLETON 12
wat voorafging: jerry bill en zyn vrienden doorkruisen de vallei van het losse zand... op zoek naar een dorp, waar jerry bill naar het schynt wordt opgewacht door een vriend van zyn zus...
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
het sprak vanzelf, goeie lezers, dat jerry bill, zoals die eraan toe was, wat graâg een gesprek zou zyn aangeknoopt met morgan-le-fay, die 'ie al veel te lang niet meer had gezien, en betreffende wie 'ie zelfs in de veronderstelling had verkeerd dat ze dood was, en begraven ook. maar: voor dat soort van meer romantisch georiënteerde conversaties, deed zich de gelegenheid alsmaar niet voor. eerst lag onze held op een stel takken en touwen, om derwyze te worden voortgetrokken, dat 'ie zichzelf, in eigen persoon, geheel niet hoefde te roeren; de putten en bulten onderweg deên hem daarby echter zo onuitsprekelyk veel pyn, dat 'ie er een paar keer byna van flauwviel. en nu waren ze, naar reeds uitgelegd, by de vlakte van het losse zand aangekomen - waar iedere minste soort van inspiratie werd omgord en teneêrgedrukt door niks minder dan een schroeiende zonnebrand, onder een strak, verpletterend strak firmament - en hierzo, dit vlammende losse zand zelf, waar je telkens overnieuw tot aan je beide scheenbenen in weg zakte. overal waar je keek, was dit landschap hetzelfde. je was wel bezig met je te verplaatsen - maar: zonder de indruk te mogen krygen, ook maar één halve meter vooruit te geraken.
trouwens: waarom ook, zo bedacht jerry bill moeizaam, een stukje windel aan z'n kapotte linkerwang herschikkend, waarom ook zou een mens zich erover verwonderen, ja feitelyk, sinds wanneer of uitgerekend waarom morgan-le-fay nu toch wél nog in leven kon blyken te zyn? doden die naêrhand toch wél weêr voor je neus opdoken, gezwind in levenden lyve - die waren onderhand, zoals dit werd geheten, "schering en inslag". op den duur was het er al van gekomen, dierbare lezers, dat als jerry bill, de held die 'ie was, iemand neêrlegde met veel bravoure, dat 'ie dan zelfs op voorhand al inzag, dit volgende:"okay - nu ligt die onverlaat hier dood op de grond, en sta ik subiet zelfs aan zyn grafkist, doordat 'ie, terwyl ik erop toezie, professioneel gaat worden begraven - maar straks, desnoods pas binnen een jaar of tien, of twintig of desnoods pas binnen dertig jaar, staat die toch weêr grynslachend voor me. klaar om terug te schieten. altyd nét wanneer ik hem dan toch helemaal was vergeten." dwz het gebeurde vaker dat de doden terug overeind kwamen, dan dat ze werkelyk bleven liggen. om werkelyk te blyven liggen, daar was een soort van discipline nodig - en de cowboys van tegenwoordig, laat helemaal staan de courtisanes, die hadden die discipline niet meer.
"dus eigenlyk," bedacht jerry bill traag, "wat vàlt er te converseren?..."
het slangenmens en morgan-le-fay liepen een paar myl voor hem uit. duidelyk werd, op een ogenblik in de tyd, dat er ginder, aan het schroeiende zenith, iets uitzonderlyks gaande was. het slangenmens was ermeê doende, iets uit de zandgrond, of zo, naar boven te trekken - toch geen schat of zoiets? het was iets dat glinsterde...
WORDT VERVOLGD
woensdag 27 maart 2019
alternatieve feiten
1. de langst durende uitgebrachte film ooit, was de film getiteld "****" van andy warhol. de film duurt exact 24 uur. de film flopte, werd teruggetrokken, gemonteerd tot 90 minuten, en weêr uitgebracht onder de titel "the loves of ondine".
2. als in een soapserie een personage een telephoon-gesprek beëindigt, gebeurt dat byna àltyd zonder dat die eerst nog "saluut" zegt. dwz hy legt gewoon in.
3. "bert en ernie" danken hun naam aan twee personages uit "it's a wonderfull life" van frank capra, waar bert een agent is en ernie een taxichauffeur.
4. de "love boat" uit de gelyknamige serie heette "the pacific princess".
a day in a life
NOOIT eêr gebeurd: samen met hun, poets ik myn tanden;
samen met hun, ga ik de deur uit - wel ieder zyns weegs...
13:30
was echter van meet af aan een miscasting, zou gaan om een volstrekte fulltimejob, dat bestaat echt niet...
toch was het een zalig gesprek, zo'n écht, klassiek, traditioneel, oer-degelyk sollicitatiegesprek...
Abonneren op:
Posts (Atom)
