ONS FEUILLETON

HET SECRETARIAAT

- passionele thriller

in onzegbaar aantal

soms érg korte afleveringen -

door (c) don vitalski

AFLEVERING 3

dit voelde voor hem alsof er, met enorm veel kracht, een integrale emmer yskoud water in zyn gezicht werd gesmeten. hy wilde keihard gillen, en om zich heen trappen - maar: zoiets lukten-'m niet. heel eventjes geleek het alsof een zekere herinnering hem wilde grypen - daarjuist nog, in dat donkere, natgeregende, gore park, wat was daar gebeurd? toen hy daar langs die gladdige, smerige paadjes liep - waarom eigenlyk? wat was hy daar dan verloren? je kwam toch zeker nooit 's nachts in dat park? hy kwam te leunen by het hekje, voor de reeds lang geleên door vandalen kapotgeslagen yzeren fontein; een eigenaardig geritsel maakte dan ineens zyn opwachting, vanuit die gekke, viezige bosjes daarzo - er glinsterden gekke, groene lichtjes in de rondte; wat zag 'ie daar? wat was dit? en opeens, lezers, opeens doemde daar een regelrechte soort van moerasmonster voor hem op, niks anders; met zeventien ogen, een vuurrode, dampende, klapperende tong waar geen eind aan kwam; en - hoe kon dit? het monster gréép naar hem - "help!!!" zo bracht jonathan druyts dan toch eindelyk uit.
    "wat heeft die? die is niet goed snik!"

    "stop met dat koude water!"

    "wie is het?"

    "die onnozele kerel, pjotr of zo - uit polen of zo. die gast van die krantenwinkel om de hoek."

    "waarom komt 'ie by jou langs? zyn jullie vrienden?"

    "luister, gasten - laat hem in de keuken. hy heeft klappen gekregen - waarschynlyk, wat zou je denken, diezelfde bende steamers van zoé onlangs... laat hem daar zitten, okay - maar: vergeet dit verder."

    "yeah - we laten ons feestje nu niet verpesten."

    het leeuwendeel der lallende, zingende feestvierders bewoog zich met vallen en opstaan naar de dampende salon terug. daar speelden-'n liedje, dat jonathan herkende; "heartbeats", van het zweedse groepje "the knife"; "one night to be confused / one night to speed up truth / we had a promise made..."

    door alle pyn heen, en door alle verwarring heen, zag onze held op een ogenblik alleen nog één meisje recht tegenover hem op een keukenstoel zitten. "hey!" zei dit meisje kordaat. "lukt het een beetje?"

    "ja," zei jonathan ferm. "het - het gaat alweêr... dank je..."

    

WORDT VERVOLGD