gelukkig m'n dromen vanmorgen diréct by het wakker-worden genoteerd. een paar kernwoorden volstaan. nu is het halfnegen savonds; ik weet er NIKS meer van. maar: zometeen bekyk ik die nota's, en dan komt dat toch gegarandeerd weêr terug. extreem merkwaardig toch eigenlyk hé...
(na te hebben opgezocht) inderdaad, ik weet het weêr, toch vaagweg. ik was tezamen met eric somers en myn broêr jeroen op een expo van conceptuele kunst. ik vroeg my af:"wat vind ik hier nu misschien goéd?" ik betrapte myzelf hierop: dat ik dit eventjes niet zélf durfde te beslissen, wegens geen houvast. toen dacht ik pas, zeg, ik heb toch zélf ogen in m'n kop... eerst speelde die droom zich af op lambermontmartre. "vergane glorie". alleen een paar zeer slechte schilders... en maar één verkoper, aan een bureautafel, in het midden van dat grasveldje... op een ogenblik dacht ik: ja, déze kunst vind ik wél goed -- - het betrof een paar antieke zeevaarders-landkaarten, mooi ingekaderd... *** maar vooral droomden-ik voor het eerst sinds deze quarantaine dat ik nog 'ns aan het optreden was. voor maar drie mensen, luv en nog twee vriendinnen, in een café. de tekst/monoloog kwam van zeer ver uit m'n geheugen, half improvisatie (een verneukte versie van "beuling met appelmoes) maar het was érg tof, érg verrassend grappig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten