Dag 11:
De dragers werden inderdaad de helft kleiner. Bovendien kregen ze een opgezwollen buik. Het enige dat zij nog te vreten hadden, was geroosterde vogelspin, termieten en wat van die kronkelende witte maden onder een stuk losgekomen boomschors hier of daar. Van zijn kant was Duvel erin geslaagd de drukke papegaai boven onze hoofden het zwijgen op te leggen. Jammer genoeg bleek zijn geweer van een te zwaar kaliber. Toen het beestje voor zijn voeten belandde, restte er enkel wat bebloede veren.
Rond de middag bereikten we een diepe, snelstromende rivier. Zoals later zou blijken: een belangrijke mijlpaal. Meteen vroeg me ik af hoe die droog over te steken. Immers, een broek hoger dan je kruis optrekken is technisch gezien onmogelijk. Dus zag ik me al genoodzaakt dadelijk Duvels voorbeeld te volgen door met al mijn kleren nog aan het lijf de overkant te bereiken. Beter zo dan in mijn nakie, dacht ik; want vergeleken met de kanjers die de dragers achter hun schaamlapje verborgen, had ik maar een kleintje. En ik wou geen mal figuur slaan. Wou absoluut vermijden dat de dragers, zoals voor het belabberde gezicht van Duvel in zijn snothemd, dubbel zouden plooien van het lachen.
‘Sukkeluuland taboe!’ hoorde ik een haantje vooraan kraaien. ‘Sukkeluuland taboe!’ Hoofddrager Bobo viel wanhopig op de knieën. Zijn armen meterslang gespreid om de uitgehongerde karavaan staande te houden. Zijn grote, bloeddoorlopen ogen bol van panische angst. Zo gauw de andere dragers het ook gehoord hadden, voegden zij zich zoals onze geknielde reus met hun rug naar de oever tot een gezamenlijk front om Duvel en mij terug de jungle in te drijven. ‘Sukkeluuland taboe! Sukkeluuland taboe!’
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten