een jongeman kwam de keukentegels aanleveren, die door luv, een lange tyd geleden al, besteld werden in italië. het was elf uur in de voormiddag, ik was alleen thuis, en een brave, lieve zon kwam erg behaaglyk over het straatbeeld te hangen. de jongeman scheen geïntrigeerd door iets; hy vroeg wat ik zoal deed, wat de leeftyd was van ons huis, waar die tegels dan heel preciés voor dienden, etc. meestal heb ik weinig zin in conversaties met vreemden, al zeker niet zomaar ineens en onverwacht, maar vandaag leidde die babbel er zelfs toe, dat we na een tydje in de tuin stonden, waar hy, zonder ervoor te hoeven te betalen, een glas water dronk, en waar ik hem een exemplaar cadeau gaf van myn stripverhaal "het spookkâsteel".
daarna moest ik hem toch buitenzetten, omdat ik er vandoor moest, naar schilde nog wel, om verder geïnitieerd te worden in digitale lessenpakketten; dwz het universum van inlogcodes, authenticators en bidden dat ondertussen je haar goed ligt. nu ineens, op myn 50e, voor het eerst ooit in myn leven, in een volstrekt realistische job aanbeland zynde (na een leven lang alleen maar bezig te zyn geweest met, grosso modo, punk-theater), moet ik tot het inzicht komen, om niet te zeggen de confrontatie, dat ik diep vanbinnen eigenlyk een angst-psychopaath ben; dat ik my totààl nergens thuis weet, en dat ik om het minste geringste dat voor my opdoemt, in angstzweet baad. ik kan alleen maar leven in het ironische, in het parodische; terwyl dit hier helemaal écht is... de collega's, de adjunct-directeur, de ouders van de kinderen; de mondmaskers, de inlogcodes...
een betere keerzyde van deze medaille is wel dat ik als "leerkracht", of wat daarvoor moet doorgaan, eigenlyk al opmerkelyk veel byzondere sympathie ben mogen tegenkomen; dus ik voél my wel volstrekt onaangepast - maar ik word toch helemaal niet als een volstrekt onaangepaste behàndeld. haha...
brrrhwam....
eigenlyk moet ik maar één dag in de week hard werken - en dat is dinsdag, dwz morgen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten