uit het schriftje

we begrypen niet het onderscheid, maar wezenlyk is het lachen van mannen functioneel heel anders dan het lachen van vrouwen. miljoenen eeuwen lang diende voor mannen de lach als een psychologische ontlading na gevaarlyke situaties tydens de jacht. "daarjuist was ik byna, door die vreselyke holenbeer, aan stukken geklauwd - maar zie: hier loop ik nu rustig met zyn vacht in myn armen weêr naar huis - hahaha!" by vrouwen daarentegen, die millennialang alleen maar bedreven waren in het plukken van bessen en bosvruchten, diende de lach om zich kenbaar te maken - "ben jy daar ergens op zoek naar my? hihi - hier ben ik! hihihi, hier in de bosjes - vind je my niet? hihihi!!"

    als de mannen met hun gezamenlyke buit weêr thuiskwamen, wilden allen voor zichzelf de grootste eer opeisen; "we hebben tezamengewerkt, maar door my is vooral die reusachtige beer kapotgemaakt!" daarom lachten de mannen om ter hardst; wie het hardst lachte, die had, zo geleek het, het grootste gevaar durven te lopen.

    een vrouw ging nooit alleen plukken en pluimen en eikels inzamelen; zy liep door de bosjes in groep. om de sterkte en dapperste man tot zich te lokken, moest zy dus harder zien te lachen dan de andere vrouwen. de man geraakte in de war door een veelheid van vrouwelyk gelach, en dacht dan maar: "die het hardste lacht, zal wel de sterkste zyn - wat voor myn nageslacht aardig meêgenomen zal zyn."

    een humorist die live on stage zyn comedy-shows debiteert, moet zich dààrop zien te richten. hy moet zorgen dat, op de tribunes, die oeroude neigig tot competitief lachen zich geleidelyk aan helemaal losweekt.

    ik ben vyftig jaar oud moeten worden, vooraleêr ik dit byzonder diepgravende keukengeheim kon prysgeven.