lisa pattyn & co
dinsdag 31 mei 2022
onderschat / overschat
onderschat: de eenzaamheid van directeurs.
overschat: padel tennis (zoals in '80 ineens iedereen moest squashen.)
naar waarde geschat: frans kellendonk.
alternatieve feiten
1. net zoals je in het engels geen onderscheid kan maken tussen "gezin" en "familie" (allebei "family"), is daar ook geen onderscheid tussen "puber" en "adolescent"; allebei "adolescent". dat zyn serieuze handicaps.
2. de song "1979" van de smashing pumpkins (zie: prent), gaat over uitgerekend dàt jaar: omdat frontzanger corgan in dat jaar twaalf werd en hy toen, naar zyn eigen gevoel, adolsecent werd ("adolescent" in het engelstalige zin van het woord, zal hy bedoelen.)
3. de aanvankelyk zo prachtig verenigde nieuwe geallieerden beginnen onderhand te splytzwammen; engeland, de verenigde staten en oost-europa wil doorvechten tot putin uit zyn gezicht bloedt, de laffe duitsers en de domme fransen en min of meer ook de italianen springen op de kissinger-kar en willen "onderhandelen".
4. dat liedje, "something going on", van frida, is geproduced door phil collins. ook is het drumwerk van collins. dat verrast ook totààl niet als je het hoort...
bwreuh...
geen fake;
van dit soort microscopische diertjes, myten, zitten er tienduizenden en tienduizend alleen al op de huid van jouw aangezicht...
@ the bookshop
"marianne - mijn verhaal, een leven vol passie"
derde deel van een reeks autobiographieën van de personages van thuis (eerdere delen: "thilly" en "femke".)
beoordelen voor wat het is. dit boek heeft geen litteraire ambities. frappant: er staat geen auteursnaam op de cover. in kleine letters is binnenin alleen sprake van een eindredacteur (jan van gansbeke) en van enkele coördinatoren.
die redactie heeft goed zyn best gedaan voor een taalkundig goed verzorgde, netjes afgewerkte, byzonder vlot leesbare tekst. sommige alinea's of zinnen zyn in zekere zin lelyk, maar dan op een goeie manier. byvoorbeeld op bladzyde 61: "De hemel is op me gevallen toen ik ontdekte dat Tania, de toenmalige vriendin van Ann, het meisje was met wie Walter seks had." dit is grappig, want dit IS de taal van een soapserie, dit Is hoe die personages het ervaren om te worden bedrogen.
sommige passages zyn ook best geloofwaardig en niet onaangrypend. de biographie, die dus écht een biographie is, begint reeds by de kleuterklas en de lagere school; op een ogenblik speelt marianne tezamen met een vriendje in het schooltoneel romeo en julia, maar komt ze te laat op een repetitie en speelt een stand-in voor julia. "Ik werd onrustig, maar durfde me niet te bewegen. Ik wou de scène stilleggen en roepen dat ik gearriveerd was, maar ik durfde mijn mond niet te openen." (p16). dat is herkenbaar en oprecht emotioneel.
voor de meerwaardezoeker is het toch jammer, als een gemiste kans, dat het verhaal steeds helemaal aan de oppervlakte blyft. in de biographieën van fictieve personages, zoals die van sherlock holmes of james bond, is het tof als die fictie juist zo obsessief mogelyk wordt omkaderd door historische realiteit, die als het ware "bewyst" dat het figuur echt bestaat. in "marianne" kryg je geen enkele datum. in welk decennium is ze geboren? waar was zy met 9/11? de val van de muur? geen idee. je weet ook totaal niet waar ze rondhangt, in welk dorp, in welke stad - alleen: als ze gaat studeren, is dat in leuven; als ze naar zee gaat, is dat naar knokke; maar nergens enige couleur local.
dit is natuurlyk een keuze, in overeenstemming met de sopaserie neem ik aan; dit kan éénder waar, éénder wanneer zyn. goed. maar dat wil dan nog niet zeggen dat je ook zintuiglyk aldoor aan het oppervlak moet blyven. je weet nooit wat voor weêr het is, je weet nooit wat voor seizoen het is, zelfs niet wanneer het over een strandwandeling gaat.
byvoorbeeld pagina 30: "Het was een lange avond, waarop we thuis weer slecht nieuws hadden gekregen." (haar moeder is dodelijk ziek.) "Om mijn gedachten te verzetten, was ik aan mijn bureautje gaan zitten om te studeren. Toen ik mijn boekentas opende, viel er een briefje uit." en van dan af gaat het over die brief. die "lange" in "lange avond" schept een zekere zintuiglyke suspense; hoe ziet zo'n lange avond er dan uit? maar die wordt niet nader uitgetekend. hoe ziet dat huis eruit? hoe ziet dat bureau eruit? hoe ruikt die boekentas? nergens in het boek wordt er iets ook maar een béétje particulier, een béétje eigen; het is een en al oppervlak.
ook een voorbeeld: er wordt aangekondigd dat marianne als lagere school kind veel kattenkwaad uithaalde - en dan gaan we een voorbeeld krygen. je bent eens benieuwd. het voorbeeld is echter: dat ze tandpasta aan de deurklink smeerde. komaan, kan niemand op die redactie op een iétsje origineler idee komen, dat daardoor dan meer zou spreken?
ook dat oppervlakkige, om niet te zeggen zuiver technische, af en toe (niet steeds) in de taal zelf; zo wordt op een van de eerste bladzyden aangekondigd: "De focus van mijn mémoires ligt op één aspect van mijn leven: mijn liefdesleven." komaan, dat "focus" en erger nog dat "aspect", dan zyn toch wel echt zéér fantasieloze dingen.
het is ook sinds de vreselyke arno-biographie geleden ("een lach en een traan") dat ik in een biographie nog eens zomaar ineens kinderen zag opduiken, zonder dat er eerst naar zwangerschap of zelfs maar geboorte is verwezen; ineens zyn die kinderen er al, en kunnen ze al rondlopen en praten ook. foei!
pas op: ik vind dit oprecht een goed boek. het is goed genoeg gemaakt, zeer zorgvuldig. het is ideale lectuur voor als je deze zomer in een stacaravan in middelkerke zit op een winderige namiddag, en je wil eens wat anders doen dan kruiswoordraadsels invullen. ik vind het ook tof dat er zo'n gehele série wordt gemaakt, dat enthousiasmeert ook de verzamelaar in my. ik geef dit boek een 7 op 10, en met iétsje meer inspanning had dat een oprechte 7,5 kunnen zyn.
alleen wanneer ik dit hier inzie: dat dit boek in de standaard boekhandel waar ik het ging halen, in de top tien-kast op nummer één staat. op nummer één. in dàt geval vind ik het een gemiste kans dat ze er toch niet wél, op de voorpagina, één enkele auteursnaam aan hebben willen verbinden, een schryver met een gezicht, die zyn best zou hebben gedaan voor dat éne grammetje meer stamina, dat éne grammetje meer geur en kleur. marianne bastiaensen - wat betekent toch die bastiaensen? meer vlees, meer historiciteit, iétsje meer particulier.
wie dit soort boeken graag leest, kan meer plezier beleven aan byvoorbeeld "bekentenissen van een minnares" van mila fonteyne, of zelfs "kyk eens diep in mijn ogen" van wendy van wanten - al is dié biographie echt krankzinnig slordig ineengestoken.
songtekstsnipper
dat, als een openingszin. in al zyn banaliteit toch volstrekt ongerymd en verrassend doeltreffend, althans vanuit het mannelyke vertellersstandpunt. wie gaat er nu rondlopen en zoiets verkondigen? niet "grappig" en ook niet "macho" maar, eigenlyk, geheimzinnig... een signaal van een geheimzinnige identiteit...
uit het schriftje
"als je vyftien jaar lang in de jungle hebt geleefd, zonder een minste soort van muziek in de buurt - en je hoort dàn ineens, van ergens, muziek tot jou komen; zelfs als dit het afgryselykste bubblegum-reclame-muziekje ooit is, zal dat als de hemel klinken."
dit zei iemand onlangs, in een interview. en dit lykt aannemelyk. maar: toch kan het worden gecontesteerd. goed mogelyk zal eender welke muziek dan juist té vreemd en té onwerkelyk lyken, iets ondraaglyks, iets gewelddadigs.
hoe kan ik eigenlyk overleven in een binnenland, met nérgens ergens vlakby in de buurt zicht op zeegolven, verlossing van zeelucht?
state of being, 1 juni 2022
ik ben eigenlyk zeer slecht in vriendschap. een paar vrienden bellen my soms op; de telephoon beantwoorden is byna altyd moeilyk. zelf bel ik nooit zomaar naar hen. wat nu ook wel te maken heeft met een letterlyke telephonofobie.
ik ben jaloers op levenslange vriendschappen waarby die vrienden mekaâr helpen verhuizen, mekaârs huizen helpen verbouwen, tezamen bier brouwen en veel lachen, mekaâr ééns om de twee weken in het stamcafé ontmoetend.
maar dat is nog niet alles. niet door myn schuld, maar door het saturnale gesternte zyn een paar echte, indringende vriendschappen die er echt toe deden voor my, een na een fataal op de klippen gelopen. ik mis die vriendschappen maar ze bestaan niet meer.
myn oudste vriend die het langst met my meêgaat én die niet op een of andere manier een paria is door wie ik dan inmiddels meer een verpleger ben dan gewoon een vriend, is geert beullens, eigenlyk. net zoals ikzelf is hy iemand die nooit afspreekt.
de laatste keer toen we tezamen waren, op een quiz, duurde de avond door omstandigheden veel langer dan we hadden verwacht. hy zei toen op een ogenblik: het lykt wel alsof ik hier wordt gegyzeld.
zo sardonisch als ik met hém soms kan lachen kan ik toch byna met niemand anders...
gast-auteur
DE TRAP
door gast-auteur Robertus Baeken, vanuit de timmer-kamer...
42.
Daarom besloot ik recht op mijn eerder verborgen doel af te gaan. Nadat we van ons glas hadden genipt, zei ik op een toon alsof ik eerst wat gezellig wilde keuvelen, dat ik moeilijk uit haar verhouding met de oude heer kon wijs geraken. Als eerder toen dit onderwerp ter sprake was gekomen, antwoordde Marie-Claire met een ontwijkend lachje.
'Je bent toch meer dan louter zijn dienstmeid?'
'Ja, vaak ook zijn gezelschapsdame!'
'Neem me niet kwalijk als ik het zeg, volgens mij is hij je minnaar en daarenboven een belangrijk geldschieter.'
Ik was een beetje bang dat Marie-Claire zich beledigd zou voelen; gelukkig nam zij het luchtig op. Zij glimlachte. 'Dat laatste is zeker het geval. Maar mijn minnaar... Hoe kom je erbij? Daar is hij veel te oud voor; of mogelijk heeft hij in Egypte al te veel watertjes doorzwommen: de man is volslagen impotent.'
Dit woord viel als een hakbijl. Ik moest haar geloven, ook al had ik nooit eerder aan die mogelijkheid gedacht. Ik had me voor niks opgejut. 'Toch zit hij voortdurend achter je aan?'
'Och ja, hij ziet graag vrouwelijk schoon. Dat is, zou ik zeggen, normaal voor elke man, jong of oud; en dat zal ook niemand hem kwalijk nemen. Maar dan vraagt hij me altijd van die stuitende dingen.'
Nu gaat het komen, dacht ik. 'Kan je eens één van die dingen opnoemen?'
'Liever niet!' Marie-Claire nam meteen een reuze slok van haar glas.
Ik besefte dat zij nerveus werd en mogelijk weinig weerstand zou bieden als ik sterk genoeg aandrong. Maar wegens het risico daardoor de sfeer te bederven, besloot ik niets te forceren. Eigenlijk was ik er al zo goed als zeker van dat de oude ondanks zijn impotentie met haar wilde rotzooien. Misschien wilde hij wel dat ze hem een pak ransel gaf of in het gezicht spuwde. Soms hoor je de vreemdste dingen.
De tijd was gekomen om haar te zoenen en het bloesje verder los te knopen. En dat deed ik ook, zij het met minder overgave dan op de trap bij de oude heer. Doordat ik nu niet meer terug kon, voelde ik me wat in het nauw gedreven. In een flits herinnerde ik me Elly’s gezicht, - die laatste zondagavond toen ik van huis was weggelopen, - haar gekwetste blik, alsof ik haar had afgetroefd. Zij kende me door en door. Wat mij vervulde, hoefde haar niet te worden uitgelegd. Zij had deze overspelige scène voorzien! En ik begreep nu hoe pijnlijk het voor haar moet geweest zijn in de liefde tegen een andere vrouw het onderspit te moeten delven. Zoals mijn zinnen door zoenen en gestreel werden opgezweept, moest het wel hierop uitdraaien.
(WORDT VERVOLGD...)
maandag 30 mei 2022
onderschat / overschat
onderschat: met de hand geschreven liefdesbrieven.
overschat: de gemiddelde boekhandel, die immers alleen maar boeken in huis heeft die dit jaar verschenen zyn.
naar waarde geschat: ganzen die in v-vorm overvliegen.
alternatieve feiten
1. de russische versie van de slachtingen in bucha is deze; meteen na de terugtrekking van het russische leger, lagen er géén doden op straat; pas drie dagen daarna wél; namelyk omdat oekraïense militairen wraak zouden hebben genomen op burgers die, tydens die kortdurende bezetting, met de russen hadden willen meêwerken.
2. mannetjes-vogelbekdieren hebben een giftige stekel aan hun achterpoten. dat gif is stevig genoeg om een stevige hond te doden.
3. bovendien is het vogelbekdier, voor zover men weet, het enige zoogdier ter wereld dat eieren legt.
4. helicopters zyn, procentueel naar ongevallen kykende, veiliger dan vliegtuigen. ze werden feitelyk eerst uitgevonden in china. men is wel eens met een helicopter rond de wereldbol gevlogen, wat 250 uurs vergde.
etymologie
lukewarm
het engelse woord "lukewarm" wil zeggen "lauw". "warm" komt vermoedelyk van het latynse "formus", warm; maar de oorsprong van het woord luke komt, naar men aanneemt, van een engels woord dat verwant moet zyn geweest met het middelnederlandse woord "leuk", dat vandaag wil zeggen "plezant", maar dat toéntertyd wilde zeggen "lauw", alsook "niet diep, niet heftig, rustig". "leuk water met zout" was een middeleeuws medisch voorschrift. dit "leuk" werd uitgesproken als "luuk".
ranking
TOP 13
landen met hoogste bevolkingsdichtheid
(bullshit-landen niet meêgerekend.)
1. bangladesh (zie photo)
2. palestina
2. palestina
3. taiwan
4. libanon
5. zuid-korea
6. rwanda
4. libanon
5. zuid-korea
6. rwanda
7. tuvalu
8. burundi
8. burundi
9. nederland
10. india
11. haïti
11. haïti
12. israël
13. belgië
13. belgië
volgende europese land, pas véél verderop, engeland. daarna duitsland. daarna italië.
@the library
deze is ook weêr goed; de helemaal nieuwe suske & wiske;
maar dan helemaal in de "blauwe reeks"-styl, dwz de suske en wiske-styl die vandersteen adopteerde in de jaren 50, speciaal om aan de wensen van hergé tegemoet te komen...
vandersteen was toen van plan om nog een negende verhaal te tekenen, maar dat is er niet meer van gekomen, alleen de eerste paar stroken; en dus de titel; de sonometer.
corteggiani en workaholic stallaert hebben dat nu, drie kwarteeuw later, netjes afgerond...
(wel een rare druk; zie je die witte lyn rechts? de cover is zo smal, of de binding zo onhandig, dat die cover de volledige breedte van de binnenblaêren niet afdekt.)
maar steengoed gedaan, alsof het écht een boek van toén is, dat nu ongerept werd teruggevonden...
fictieve biographieën (6/8)
aanvulling by het item over sherlock holmes (dat was 2/8);
er is per definitie een tamelyk logische band tussen de detective en de biographie. alleen al op historische grond: de eerste detective ooit, nog voordat edgar allan poe er met zyn "dupin" tegenaan ging, wordt uitgemaakt door de mémoires van de echt bestaan hebbende franse geheimagent eugène vidocq (1775-1857); dus een authentieke, maar wel ferm aangedikte autobiographie.
anne heart schreef ooit "the life and times of hercule poirot".
maar wat hier absoluut moet worden aangekruist, vandaar deze aanvulling: het lollige gegeven dat onze eigenste simenon ook "de mémoires van maigret" heeft geschreven. in de ik-persoon, dus door maigret zelf, die het boek wil opdragen aan simenon, van wie hy vindt dat die wel altyd oprecht zyn best heeft gedaan om maigrets belevenissen zo juist mogelyk te noteren. al noemt hy simenon wel een beetje ydel, én moet maigret ook gezegd hebben dat hy in het echt veel stylvoller kleedt dan hoe simenon het steeds voorstelt.
op een ogenblik komen ze elkaâr zelfs tegen, in dit boek. en wat doen ze? tezamen staan ze met een pook het vuur in de kachel wat aan te wakkeren (een zeer geykte bezigheid van maigret.) hy vertelt ook voor het eerst hoe hy zyn echtgenote heeft leren kennen, én voor de enige keer ooit vertelt ie ons zelfs haar voornaam. over zyn kindertyd in het weeshuis. het 35e boek in de maigret-reeks. maigret is op pensioen, en wil de puntjes eens op de i zetten, zodat hy zich (zo begint het boek) door Simenon laat worden geïnterviewd...
van staraja roessa naar riga
weêr iétsje meer glooiing dan in rusland...
state of being, 31 mei 2022
een hevige dag voor pitouche. die moest meê naar de klas, voor mollie haar spreekbeurt. ik was smiddags even overhuis, net op tyd om te mogen inzien hoe luv een slaapmiddel door dat arme beest zyn eten roerde, zodat ie gemakkelyker in zyn mand zou kunnen. dat lukte aardig, dus alles kwam goed. mollie zeer fier, al is de waarheid dat veel marokkaanse kinderen, de helft van haar klas, bang zyn van katten, alleszins te bang om ze zomaar te kunnen aaien.
vooral juist snachts, vooral juist wanneer ik bynà in slaap ben, komen in myn keel myn slymen van verkoudheid los, zodat ik de boel by mekaâr hoest; zodat ik weêr wakker schrik. een zeer destructieve cirkel, nog een nacht of vier of vyf en ik val dood (ik verwys op deze blog zéér vaak naar myn eigen, aanstaande dood; maar dat is dan ook de essentie van de dagboekschryver: zich rustig en dapper en aaschouwelyk op de dood te proberen voor te bereiden.)
het is stil in huis: doordat rocco james conan op zeeklassen is.
het geluid van voorbyrydende auto's achter huisramen met gordynen, doet my vaak ook terugdenken aan het p.m.s.-centrum van turnhout, waar ik als lager schoolkind, tezamen met de klas, één keer jaarlyks naartoe moest, maar waar ik ook in myn ééntje naartoe moest voor onderzoekingen (om te checken of ik een jaar mocht overslaan ja dan neen); een gelykvloerse kamer met witte gordynen in het centrum van de provinciestad, met achter die gordynen personenwagens die, zomaar in de namiddag, rustig voorby snorden; die auto's waren er het bewys van dat er op zo'n doordeweekse namiddag ook buiten de school nog leven was, dat er ook buiten die leraren in die klaslokalen nog andere, volwassen mensen waren, met bedryvigheden waarvoor ze op verplaatsing moesten.
nog een ander, niet mager jongetje was mede naar dat centrum, maar dan vermoedelyk om een andere, minder constructieve reden. ik herinner my dat de ene onderzoeker langs de trappen naar omhoog riep: "deze hier weegt 20 kilo, ha-ha-ha!!..."
als ze onze onderbroek uitdeden, moesten we ondertussen op onze polsen blazen. was dat werkelyk ergens goed voor? sommigen fezelden dat dit diende om te voorkomen dat je wapenstaf zich zou oprichten. anderen beweerden dat het diende om je af te leiden van je eigen schroom.
dreamer
we woonden tezamen met een ander stel in een gemeenschappelyk huis, namelyk tezamen met rob potters, bart en nathalie. dit was niet per definitie de hel, "ik woonde vroeger ook in een erg groot gezin", dus "het heeft iets natuurlyks"; maar tegelyk was dit toch vooral een vermoeiende evenwichtsoefening. kan ik nu by ze aan tafel blyven zitten en meê keuvelen, of willen ze liever alleen zyn? kan ik hier zomaar gaan liggen, of is dat te intiem? ik dacht: ik zal veel in de keuken verblyven." daar stonden, op het aanrecht, een platenspeler en een twintigtal klassieke punkrockelpees. *** ik was, zoals vroeger, een middelbaar scholier, en de school waar ik ging, die érg druk bezet was, had een overdekte ruimte met een zeer indrukwekkende plafondschildering, die echter te somber, te duister was om te deugen.
gast-auteur
DE TRAP
door gast-auteur Robertus Baeken, vanuit de timmer-kamer...
41.
Met het oog op een origineel geschenk, zoals een Nederlandse vertaling van La naussée, had ik vergeefs een paar boekhandels bezocht. Maar de laatste jaren bleek ik nog weinig mee met wat daar verkocht werd. De meeste handelszaken beschikten enkel over een flinterdunne bovenlaag van mij eerder onbekende auteurs, wier laatste uitgaven, blijkens de door kranten aangehaalde loftuitingen op de achterflap, als meesterwerken werden aangeprezen. Een lezer van Sartre of Dostojewski, zoals ik, had hier nog weinig te zoeken. Dat was jammer, want nu had ik niets als aanleiding om Marie-Claire ook eens wat van ‘mijn andere, mijn diepere’ kant te laten zien.
Een beetje geërgerd omwille van de ruiker rode rozen die ik dan maar gekocht had, belde ik bij haar aan. Ook was ik vreselijk op mijn hoede; te meer daar ik onderweg de heer Vogel in een voorbijrijdende taxi meende te hebben opgemerkt.
De voordeur schoof automatisch op een kier, en ik betrad de inkomhal.
'Kom gauw naar boven!' Marie-Claires stem daalde van de overloop.
Zij droeg een half doorzichtig bloesje met zwarte kant. 'O, wat leuk die bloemen!' Dat ze blij zou doen, lag geheel in de lijn der verwachtingen.
'De oude heer gezien?' vroeg ik, nog steeds niet gerust in de zaak.
'Mijnheer Vogel? Hoe kom je dáár nu bij?'
'Ik vroeg me af of hij misschien die leuke verrassing is!'
'Je moet niet meer aan hem denken! En die verrassing komt straks wel! Ga zitten. Eerst haal ik een vaas voor die prachtige bloemen.'
Terwijl Marie-Claire in de belendende kamer verdween, gooide ik mijn overjas over een stoel. Daarna maakte ik het me makkelijk op de canapé, recht voor een kunsthaardvuur. Ik dacht er opeens aan dat bij Karls liefje ook een haardvuur brandde. Ik kon het mij al precies voorstellen. Hoogstwaarschijnlijk brandden ook daar slechts enkele schemerlampjes, en zeker zoals hier werd de kamer gevuld met zachte muziek, afkomstig van een uitgezochte cd. Ik ontdekte het lege plasticdoosje op de salontafel, naast een teddybeer. 'Sfeervol en romantisch', zo stonden de zeemzoete klanken hierop aangekondigd. Maar hoe dan ook, ik was niet hier om over Marie-Claires smaak te oordelen. Die liet ik maar voor wat hij was, zo niet zou ik het ook over haar meubels moeten hebben en over de dichtgeschoven gordijnen, of over het veel te drukke behang.
Marie-Claire had de rozen in een hoge vaas gestoken, zodat de stengels mooi rechtop bleven. Terwijl zij de vaas op de salontafel zette, bemerkte ik dat haar bloesje één knoopje verder openstond.
'Porto?'
Weer moest ik aan Karl denken. Had ook hij niet eerst een aperitiefje gedronken? Op de keper beschouwd was er geen nieuws aan de orde.
Terwijl Marie-Claire de glazen inschonk, vroeg ik me af wat mij dan wel tot hier had gelokt. Zeker niet gewoon het idee om een nummertje te maken, - een herhaling van wat zich in elk huis ter wereld precies eender afspeelde. Iets uit het verleden had mij geroepen naar deze plaats, waar het mysterie van ‘de vrouw’ aan mij zou geopenbaard worden. Genezen van mijn nieuwsgierigheid zou ik eindelijk tot rust komen.
Maar wat zou er dan moeten gebeuren? Ik kon een beroep doen op mijn fantasie en de gekste toestanden verzinnen, maar ten aanzien van de werkelijkheid bleef ik elke originaliteit schuldig. Welke leuke verrassing ook, ik was hier als de eerste de beste rokkenjager die een vrouwtje gaat versieren. Straks zou ik met een leeg gevoel in de buik, en in mijn hoofd een mysterie minder, naar huis keren. De wereld zal verder zijn gang gaan en ik zou als alle mensen vergeefs blijven uitkijken naar het nieuwe, het andere, het grotere dat altijd in aantocht is, maar nooit komt.
(WORDT VERVOLGD...)
zondag 29 mei 2022
alternatieve feiten
.jpg)
1. nadat hy in 2021 moest aankondigen dat hy zyn presidentspositie zou afstaan aan putin, die dus zomaar, simpelweg, opniéuw president werd, scheen dmitri medvedev (photo) voor omstanders een psychologisch gebroken man; hy was er niet meer by, bibberde, viel in slaap tydens vergaderingen die hy voorzat, ...
2. de laatste tyd schynt het woord "graphic" niet langer meer enkelvoudig te willen zeggen "graphisch", maar wel: "een visuele inhoud bevattend die voor gevoelige kykers niet geschikt is."
3. tv-familie is natuurlyk meteen op de zaak adriaan van den hoof gesprongen, deze week op haar voorpagina uitroepend, dit volgende: "de beschuldigingen: *emotioneel misbruik *fysiek geweld in zijn relaties. wat nu, adriaan?" daarnaast staat een photo van amber heard, met het opschrift: "alles over haar lesbische relaties."
4. de inhoud van "tv-familie" en "blik" is totààl hetzelfde - alleen de cover is anders.
actua
waar was je te zondag
in de stemmige, want algeheel ledige foyer van het pop-up-theater van studio 100.
ik was myn zoon daar gaan afzetten,
en terwyl hy, drie uur lang, aan het repeteren was,
kon ik hierzo goed doorwerken aan myn eigen onzin...
kon ik hierzo goed doorwerken aan myn eigen onzin...
ranking
TOP 10
marc buggenhout
pas vandaag zag ik ineens dat, reeds op 26 december, meta-vitalski-blogger marc buggenhout deze voorkeurslyst van stripverhalen aan my doorspeelde, met name by "reacties". die stonden in een willekeurige volgorde, maar werden nu naar myn éigen smaak naar tien teruggebracht en in volgorde gezet...
1. "De juwelen van Bianca Castafiore" Kuifje (Hergé)
2. "De laatste vechter" (Martin Lodewijk, Don Lawrence)
3. "De Valstrik" Blake en Mortimer (Edgar P. Jacobs)
4. "Daverende Flaters te Koop" (Franquin)
5. "Zwartkijken" (Franquin)
6. "De Ark van Nero" Nero (Marc Sleen)
7. "De Gezanten van Mars" (Willy Vandersteen)
8. "Droom van een Walvis" Ragebol (Bom en Frank)
9. "Zwarte Vrijdag" XIII (Vance,Van Hamme)
10. "De Jappen vallen aan" Buck Danny (Hubinon, Charlier)
van staraja roessa naar riga
59e tussenstop: bardakrogs...
parallelweg met de hoofdweg...
wanhopig op zoek naar een béétje variatie...
uit het schriftje
ik begryp de hel maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden; de enige manier om de oorlog te beëindigen, om de verplettering van al die oost-oekraïense steden en dorpen stop te zetten - is zélf rusland frontaal aanvallen, langs al zyn grenzen, en wel metéén, zodat ze zelfs geen tyd hebben voor hun "satan 2"...
ook luc huybrechts komt voor in die autobiographie van ivan heylen. maar heylen is héél kwaad op huybrechts, hy legt uit dat huybrechts hem "totaal verraden" heeft.
een geluid dat ik zeer goed verdraag snachts, is dat van de ruisende autosnelwegen in de nabye verte, zoals daar nergens in vlaanderen nog aan te ontsnappen valt. die zoemende bewegingen zyn tamelyk gelykmatig, als de eigentydse golfslagen van een soort van oceaan.
in de rubriek "alternatieve feiten" ga ik dagelyks van objectief naar tamelyk subjectief; in de rubriek "uit het schriftje" ga ik van subjectief telkens naar tamelyk objectief.
"ik ben eens benieuwd wat ik ga schryven." letterlyk met een blanco geest aan je klavier gaan zitten, zonder énig inhoudelyk idee, en dan toch wél, op een of andere manier, iéts genoteerd krygen - dàt is het schryven als een vorm van actief zelfonderzoek (waarmeê niet automatisch gezegd is dat dit onderzoek veel zal opleveren.)
fictieve biographieën (5/8)
net als de americaanse stripreekshelden hebben ook de europese striphelden wel hun best uitgebreide biographieën op wikipedia, alleen staan deze helden en hun universums onderling minder met mekaâr in verbinding; zodat hun levensverhalen dus iétsje minder complex zyn - maar daardoor niet minder onnavolgbaar. byvoorbeeld de stripreeks nero is erg uitgebreid, met ook de biographieën van de tien belangrykste zy-personages.
wat tamelyk nieuw is, is dat deze europese stripfiguren nu voor het eerst, naar americaanse leest, bezig zyn met een regeneratie; een nieuw elan, met nieuwe tekenaars en auteurs, maar liefst zo strak mogelyk naar het oorspronkelyke voorbeeld. we noteren jommeke, die ondermeer opnieuw "jacht op een voetbal" beleeft, maar dan iétsje volwassener; lucky luke, die zich nu nadrukkelyk getergd weet omdat hy niet mag roken, michel vaillant, die er werkelyk buitengewoon realistisch, biographisch familiedrama van maakt, maar ook snoesje, baard en kale, buck dany, et cetera.
dit gaat niet over strikte biographieën, maar wel over voortzettingen van personages, met veel oog voor de achterliggende biographie. die achterliggende biographieën worden daardoor uitgediept en zogezegd "authentieker", met zeer eigenaardige wetmatigheden. de reboots van robbedoes byvoorbeeld, schynen zich steeds te moeten afspelen in een brussel dat door nazi's wordt bezet. de combinatie "robbedoes" en "hakenkruisen" zyn visueel onderhand een geykte match. in het voorlaatste album is robbedoes zelfs verzeild geraakt in een trein die naar auschwitz rydt. ook door zo'n doodernstige historische context winnen die aanvankelyk totaal frivole personages aan ogenschynlyke authenticiteit.
de reboots van blake & mortimer leren ons, dat het toch effectief zaak is om de spelregels van de oorspronkelyke auteurs zo strikt mogelyk na te leven. ook francois schuiten heeft een blake en mortimer-album gemaakt, maar dan zo erg naar zyn éigen grafische normen, dat dit voor my persoonlyk overkomt als aanmatigend, om niet te zeggen vandalistisch.
niet iedereen is dol op deze reboots, zie byvoorbeeld de controverse naar de op handen zynde nieuwe guust flater; maar zelf vind ik deze initiatieven juist een redding, een dringend verwachte elektroshock in de voorts misschien wat ingedommelde branche. hergé heeft een dergelyke voortzetting van zyn held kuifje verboden; volgens my hebben de erven er een kluif aan om bobbie en de zynen toch wél nog aldoor in de kyker te houden...
doch ook zien we daar wérkelyk biographieën van europese striphelden. byvoorbeeld de uiterst ingewikkelde reeks XIII: behalve een stel spin-offs rond zy-personages, zyn daar ook de album nummer 13 en 13 bis, "het onderzoek", die de hele biographie op een rytje zetten.
zelf heb ik zonet een ware psychologische roman geschreven met in de hoofdrol het figuurtje nero, niet zonder de hulp van de nero-alleskenner yves kerremans. madame pheip rookt matrasvulsel. petoetje komt van het eiland moea papoua maar studeerde aan de universiteit van oxford, kapitein tuizentfloot kan niet zwemmen - met al die biographemen moét je rekening houden!...
state of being, 30 mei 2022
negen uur savonds, en iedereen by ons thuis is reeds in zyn of haar bed, ieder in zyn of haar eigen slaapkamer. zolang je beneden blyft, is er immers altyd, in regel, nog iéts dat je moet presteren; dat ene, vergeten pannenlapje dat nog naar de keuken moet, die ene, in tweeën geknipte bankkaart die nog terug in je portefeuille moet... en zo ben je dan zeven op zeven dagen bezig, de hele tyd met van dat gepruts - totààl zonder het te beseffen langs de highway naar je burn-out...
en dit, terwyl ik my niet lekker voel; keelontsteking-achtig en duizelig. bobbels op myn tong, één oog dat ik niet meer openkryg. zelfs deed ik rond de middag voor alle zekerheid nog maar eens een corona-test (echt); doch: niks aan de hand.
je moet ook twee grote, slechts halfrype bananen eten, en direct daarna proberen, 40 seconden lang, je adem in te houden; als dat lukt zonder tussendoor overgeven, weet je tegelyk ook zeker dat je geen apenpokken hebt...
vandaag met het schriftje erby dit volgende eens uitgerekend, namelyk omdat een vriend me vroeg: hoe dikwyls heb jy "beuling met appelmoes" nu al gespeeld? antwoord: precies 42 keer, try-outs in woonkamers en garages natuurlyk wel meêgerekend. nog 158 keer te gaan, en ik stop er weêr meê.
niet deze week, maar wel volgende week, ga ik met myn broêrs naar the jesus and mary chain gaan kyken, die spelen in trix, integraal hun live-album "darklands"; een goed idee - hoewel ik nu net toch heb gelezen dat ze, jammer genoeg, nà de pauze ook nog eens gaan grasduinen in hun hele oeuvre; jammer, want gewoon die elpee en gedaan, zou beter zyn geweest. zoals op de lokerse feesten, ooit, sonic youth vlekkeloos integraal "daydream nation" speelde - maar verder niks. dat was echt indrukwekkend.
soms hoor je aangaande een toneelstuk waar je binnen wandelt iemand opperen: "de voorstelling duurt een uur." maar daarin word je dan àltyd teleurgesteld, want àltyd duurt het dan toch lànger dan een uur...
Abonneren op:
Posts (Atom)
