ik ben eigenlyk zeer slecht in vriendschap. een paar vrienden bellen my soms op; de telephoon beantwoorden is byna altyd moeilyk. zelf bel ik nooit zomaar naar hen. wat nu ook wel te maken heeft met een letterlyke telephonofobie.
ik ben jaloers op levenslange vriendschappen waarby die vrienden mekaâr helpen verhuizen, mekaârs huizen helpen verbouwen, tezamen bier brouwen en veel lachen, mekaâr ééns om de twee weken in het stamcafé ontmoetend.
maar dat is nog niet alles. niet door myn schuld, maar door het saturnale gesternte zyn een paar echte, indringende vriendschappen die er echt toe deden voor my, een na een fataal op de klippen gelopen. ik mis die vriendschappen maar ze bestaan niet meer.
myn oudste vriend die het langst met my meêgaat én die niet op een of andere manier een paria is door wie ik dan inmiddels meer een verpleger ben dan gewoon een vriend, is geert beullens, eigenlyk. net zoals ikzelf is hy iemand die nooit afspreekt.
de laatste keer toen we tezamen waren, op een quiz, duurde de avond door omstandigheden veel langer dan we hadden verwacht. hy zei toen op een ogenblik: het lykt wel alsof ik hier wordt gegyzeld.
zo sardonisch als ik met hém soms kan lachen kan ik toch byna met niemand anders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten