DE TRAP
door gast-auteur Robertus Baeken, vanuit de timmer-kamer...
39.
Op het podium bogen een man en een vrouw naar het publiek. Daarna gingen ze beiden achter hun instrument zitten: de vrouw met gespreide benen om de cello tussen haar knieën vast te klemmen, de man een beetje bezijden haar, aan de vleugel. Mijn aandacht ging afwisselend van het podium naar Marie-Claire. Maar zo gauw de muziek inzette en ik voor mezelf had uitgemaakt dat niets me belette van het optreden te genieten, richtte ik mijn ogen uitsluitend op haar. Dat Marie-Claire hier in plaats van Elly op de proppen was gekomen, had op mij de uitwerking van een profetie. Jawel, zij is meer dan een ordinair slippertje, jubelde ik. Zij is de vrouw van mijn leven!
Na een woelwater van Beethoven, volgde een fel bewogen sonate van Schubert. Reikhalzend over de hoofden, bemerkte ik hoe Marie-Claire haar linkerarm over de schouder van haar echtgenoot uitstrekte. Waarschijnlijk was het enkel mij opgevallen: terwijl de cello naar een innig hoogtepunt voerde, keek zij hem met vertederde blik aan. Behalve dat haar vingers zijn nek streelden, gebeurde er niets.
Deze scène bleef door mijn hoofd spoken. Daarbij liet ik me telkens weer verleiden tot dezelfde innerlijke dialoog. Zo hoorde ik Marie-Claire haar stem verheffen. 'Waarom reageer jij zo beledigd? Of vind je dat zo vreemd? Ik hou heus nog zielsveel van mijn man! Maar zie je, af en toe moet ik ook eens van bil... En zoals dat in het verleden al vaker is gebeurd, pap ik dan aan met een of andere leuke knul. - Wat zeg je? Ja, voor een onenightstand. Daarna wil ik dat hij opkrast.’
'Dat je op mij viel, was dus gewoon toeval?’
'Precies zoals je zegt!’
'Marie-Claire!' Mijn stem klonk hees, verontwaardigd.
'Mijn beste mijnheer, neem me niet kwalijk dat ik zo grof ben; maar wie jij bent, interesseert me geen moer! Je hoeft niet eens je naam te zeggen. Jouw piek, dat is alles wat me aan jou interesseert! Is dat begrepen? En wil je nu eindelijk ophoepelen?'
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten