Joseph had verwacht dat de woorden als mokerslagen zouden neerkomen. De meeste van zijn klanten aan wie hij de bewijzen van hun partners ontrouw voorlegde, waren, als zij niet bezweken, voor een poosje uitgeteld. Op Derycke scheen het echter geen indruk te maken. Hij bladerde door, alsof hij belangstellend een reisfoldertje inkeek. ‘Ik geef toe dat het vakwerk is,’ zei hij bij de laatste opname, waarbij de man met ontbloot bovenlijf op haar lag. Het minnend paar leek ingedommeld. ‘Maar kunt u niet nog verdergaan? Dit... dit is, - hoe zal ik zeggen? - het geflirt van een schoolknaap!’
‘Voor justitie is het voldoende.’
‘Wie spreekt er over justitie? Ik wil alles weten, alles zien, alles horen! Ik wil namen, adressen, leeftijden, geluidsbanden, alles. Alles!’ riep Derycke driftig.
‘Beseft u wat u zegt? Het zal u nodeloos kwetsen!’
‘Kom terug als u beter materiaal heeft. Hier, een fooi!’ Er gleed een biljet van honderd euro over de schrijftafel.
‘O, maar ik word er al voor betaald,’ zei Joseph verrast.
‘Pak het voor ik me bedenk!’
‘U begrijpt dat ik mijn werkgever van deze ontwikkeling op de hoogte breng?’
‘Vanzelfsprekend! Maar probeert u vooral in te zien hoe belangrijk dit voor me is! Hier, ik geef u een sleutel van het buitenhuisje; dit maakt het alvast een stuk mak…’ Deryckes laatste woord ging verloren in een hevige donderslag.
‘Het onweer nadert,’ zei Joseph, onder de indruk van de enorme klap. Pas later zou hij begrijpen dat ook het onheil dichter kwam. Maar zolang toefde hij nog bij het ongewone voorstel. Waarom had hij het niet categoriek naast zich neergelegd? Dit behoorde niet tot de professionele regels van het spel. Natuurlijk zou hij Jespers op de hoogte brengen. Geld had er niks mee te maken. En toch was er iets niet in de haak, niet met Derycke, niet met hem. Als hij het aan Isabelle vertelde, zoals hij dat gewoonlijk deed als ze 's avonds in bed lagen, zou ze terecht zeggen: ‘Opgepast Jos, dit valt niet langer met je beroep te rijmen.’
Derycke leek in zijn nopjes. ‘Nog een borrel?’
‘Dank u! Ik moet nog achter het stuur, ziet u. Heu... Verkoopt u wel eens een van uw tekeningen?’
‘Welke bedoelt u?’
‘De twee omkijkende vrouwen. Herman Diels. Op de achtergrond een witte vlek, misschien de dood, misschien een privédetective. - Haha... Grapje!’
‘Het spijt me! Van Diels heb ik niets te koop!’
Derycke liet hem uit. Een bliksem scheurde de zwarte hemel aan flarden. De wind joeg in Josephs gezicht. Een kolkende stortregen scheidde hem van zijn wagen. Met al het geweld in hem, sprong hij in het geweld van buiten; zijn hoofd dit keer heus als tot de nek in een emmer koud water gedompeld.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten