GAST-AUTEUR

25.

‘Je hoeft niets te insinueren! Ja, jij den­kt: de aanval is de beste verdediging. Dat zal je niet luk­ken. Mijn boekhoudster komt enkele dos­siers ophalen.’

   ‘Daar oordeelt de politie over.’ Hierna viel Joseph stil; de bokserhanden losjes naast het lijf na de bevrijdende gong. En terwijl hij terug­keerde naar zijn hoek in de ring: het voorgevoel dat zijn nederlaag onafwendbaar was. Nog één woord en de kamp e­indigde met een technisch knock-out. Hij kon ieder ogenblik ingerekend worden.

   ‘Goed, dan gaan we,’ zei hij, zijn nederlaag op punten toegevend, echter niet zonder de reactie van de ware schuldige na te gaan. ‘Neem uw dame mee. Kan zij ook onder­vraagd worden!’

   ‘Ha nee, ik wil niet dat zij in deze ­zaak betrokken wordt.’

   Joseph duwde Derycke ruw op­zij en liep recht op haar af. Maar zo makkelijk gaf de oude zich niet gewonnen. Zijn knokig lijf ramde hem zijde­lings, zodat Joseph het evenwicht verloor en zijn handen pijnlijk over het betonnen wegdek schuurden. ‘Ik breng je de dossiers straks wel!’ riep hij.

   De vrouw had het door. Met knerpende banden schoot de cabrio de weg op.

   ‘Stommeling! Dit maakt het allemaal nog verdachter!’ Terwijl hij zijn bebloede hand met een zakdoek omzwachtelde, haastte Derycke zich naar binnen. ‘Ja, bel maar gauw de politie op!’ 

   Jo­seph stapte in zijn auto. Nu wist hij wel waar Deryckes be­drijf gelegen was, maar ook dat Malky hem daar zou opwach­ten. Dus nam hij richting Ant­werpen. In de stad zou hij alvast minder bekenden tegen het lijf lo­pen.

   Ter hoogte van Ekeren ontdekte hij dezelfde cabrio naast een fruit­kraam. Hij liet een rijtuig passe­ren en reed de parking op.

   De vrouw schrok. Hij had het por­tier opengetrokken en keek recht in haar gezicht.

   ‘Hé, maar ik heb jou al eerder ontmoet! Hoe heet je?’

   ‘Gaat jou niks aan!’

   ‘Je moest de dossiers halen... Maar er zijn geen dossiers!’

   ‘Wil je ophoepelen! Ik bel de politie!’

   Eerst dacht hij dat ze blufte, maar toen ze wegging, ontdekte wat verder inderdaad een telefoon­cel. Zich afvragend waar hij haar al eerder gezien had, pakte hij zijn came­ra uit de auto en zoomde haar in. Voor de druk op de knop wach­tte hij tot zij uit de cel kwam. De dame kon niet ver­hinderen dat hij nog twee plaatjes schoot. Voor ze haar auto be­reikte, zat hij al achter het stuur.

(WORDT VERVOLGD...)