dennis vs black magic, op vtm
van twee dingen één: beoordeel je de manier waarop deze tweedelige reality-docu gemaakt is, of beoordeel je het personage dat van die docu het onderwerp is? dat zyn twee zeer verschillende dingen, zou je denken.
maar toch niet, het zyn twee dezelfde dingen.
de vorm van de documentaire is oliedom en grenzeloos banaal. dennis stapt uit zyn bed, minutenlang volg je zyn moeder koffi zetten. praten over koffi. is die lekker of is die niet lekker. minutenlang en telkens opnieuw. wat later moet je volgen hoe dennis er problemen meê heeft, zyn puk-code te achterhalen. "wat was ook alweêr myn puk-code." et cetera. voor iemand die zelden tv kykt, is die grenzeloze banaliteit duizelingwekkend, onvoorstelbaar, totaal horror. maar goed: vyf decennia van de pfaffs hebben onze natie langer geleden al murw geslagen.
en ziehier: dennis zelf, als onderwerp, is precies even dom. als een soort slachtoffer van jambers. hy praat breed en stoer, alsof hy jou de grootste waarheden van het universum onhult, maar geen enkel fris inzicht komt uit zyn waffel tevoorschyn, alleen maar totale domheden, nog méér banaliteiten en open deuren.
en toch, lezers. wanneer je, in aflevering twee, tot in den treure moet blyven volgen hoe een bepaalde hôteldeur niet opengaat, doordat dat kaartje niet werkt, krygt de kyk-ervaring in zyn geheel, vreemd genoeg, een byna lynch-achtige allure, en begin je het toch wél, eigenlyk, mogelyk te achten, dat de monteurs hiervan, er van meet af aan een dubbele bodem aan hebben bevestigd. en dat er dus, aan al die koffi's en aan die puk-codes et cetera, toch wél poëzie kleeft. de poëzie van, ondermeer, een oprecht portret van belgië. van vlaanderen zoals vlaanderen is.
en tussenin de plooien van zyn belachelyke boutades in, triggert dennis wel degelyk onze empathie, of toch alvast de myne. iemand die zyn eigen moeder ZO graâg ziet, dat dwingt respect af. wie niet door de knieën gaat in de loop van het programma, gaat toch wél nog voor de byl by de eindsequentie: dennis en zyn moeder, hand in hand in de zetel, voor de honderdste keer kykende naar dennis zyn lievelingsfilm: dumbo. no kidding.
hy verklaart het zelf: "je kent toch wel die scène? waarin die moeder," bedoelt hy, "met haar slurf, omdat ze gevangen zit, toch wel nog tot by dumbo probeert te komen? om hem te troosten?"
schitterende televisie. schitterende kerel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten