GELUKKIG NIEUWJAAR
De tweede januari nam mijn schoonzus mijn twee kinderen mee naar een van de kleinste maar fijnste theaters in Antwerpen, het Appeltje, Lange Nieuwstraat 81, voor de onvolprezen voorstelling "Droomprinses". Door de schuld van die kindjes van ons, zijn mijn vriendin en ik nu al vijf jaar niet meer met zijn tweetjes geweest, dus ogenblikkelijk namen wij onze kans waar:"Liefste - dit is de éérste dag van het jaar dat de winkels in de binnenstad open zijn - let's go shopping!!" Op zich niet eens zo'n fijn idee, de feestdagen zijn als een grasmachine door onze budgetten geraasd. Niet dat ik mijn vrienden met overdreven veel cadeaus zou hebben overstelpt - ik iemand van de zeer weinige mensen zijnde, die het toch wél leuker vinden om te krijgen dan om te geven. Maar: de traiteur draaide overuren, vooral toen het plotseling zo koud werd, en goed eten kost ook geld.
Dat shoppen begon weinig romantisch; de winkel waar we het meest dringend naartoe moesten, was een telefoonwinkel. Mijn vriendin heeft een nieuwe smartphone, dus alle vele adressen in haar vorige, aloude telefoon moesten naar dit nieuwe toestel worden overgeheveld. En uiteraard was het in deze winkel, op het hartje van de Meir, bijzonder druk. In december moet iedereen mooie kleren hebben, en goeie flessen champagne, cadeaubons en bontjassen; in de voze maand januari heersen de meer technische behoeften; een nieuwe telefoonkaart, een nieuwe fietsketting. Toen we daar, na een goed halfuur aanschuiven, tevreden weer buitenkwamen, viel mijn oog op het gegeven, dat we ons recht tegenover lingeriewinkel "Hunkemöller" bevonden. "Komaan, schat," zo sprak ik fris. "Laten we jarretels gaan kopen." "Ach ja," zei mijn vriendin. "Ik zal dat hier in mijn eentje wel eens komen kopen." En daar had ik weinig verhaal tegen. Als vieze, vlug oud wordende man met stoffige baard daarzo tussen de beha's en slipjes te staan neuzen, misschien moet je al Guido Belcanto heten, of Maarten 't Hart, om het zelfs maar te willen doen.
Mee struinend met de vrolijke drukte, gingen we dan maar richting het Lombardenvest. "Binnen een halfuur moeten we terug in het theater wezen," zo rekende ik uit. "Dus: we hebben nog nét tijd genoeg om eens langs te gaan bij de Standaard Boekhandel." Waarop mijn vriendin met een zucht mijn gehele bestaan samenvatte:"Boeken en lingerie, daar leef jij voor." Wat nog waar is ook. Alleen, wat een anti-climax: die mooie De Standaard Boekhandel in de Huidevettersstraat blijkt integraal te zijn opgedoekt. Overal tegen de gevels staan er stellingen aan, met daarop een zeildoek waarop in gigantische letters:"Hier Komt Een Inno!" Als opdoffer kan dit tellen. Ik hou wel van het personeel van de Inno, maar in de winkel zelf word ik duizelig. Een Wijnegem Shoppingcenter in het mini...
"Ja," zo gaf ik toe. "Dit is inderdaad dé perfecte metafoor voor mijn bestaan: verlangen naar boeken en naar lingerie - maar uiteindelijk toch met lege handen, aldus van een kale kermis weer thuiskomen." Mijn vriendin kon er eens mee lachen. Ze nam me bij de hand, en vlak voordat ik onze schreeuwerige, maar prachtige twee superkleuters weer in mijn nek had, trok ze mij met zich mee, Schoenen Torfs naar binnen. Omdat ze nieuwe schoenen moest. Omdat die vorige twee paar weeral een paar weken oud zijn, inmiddels...
4 opmerkingen:
De tweede januari! Jij dekselse visionair
Dat kan de tweede januari van 2016 nog geweest zijn, Steven P.
Hobby als onderdeel der stiel
Boeken vullen met mistige slagregens
uit woorden opgebouwd, de vrouwelijkheid
bevrijden uit vakkundig uitgesneden ondergoed
Hoe wonderlijk dat het één het andere ontmoet
Uwes
Een tot in het extreme doorgedreven analyse van alle details dezer column ruggesteunt mijn geloof in de voorspellende capaciteiten van uw bloggende broêr, waarde Serge B.
Een reactie posten