wat een merkwaardige dag - maar wel aldoor eenvoudigweg aan te duiden als celestiaal.
de zon scheen voortreffelyk, alsof midden november de zomer nog steeds bezig is met krachtig uitsterven. dit kroonde zichzelf op het sint-andriesplein, waar ik, een kwartier te vroeg arriverende, op een bankje kon zitten blakeren tussen de gouden herfstblaêren, met allebei myn ogen dicht.
in het ontmoetingscentrum van sint-andries wachtte my een byzonder vriendelyk en geboeid publiek, een zeventigtal 55-plussers (nog zeven jaar en ik ben zelf ook een "55-plusser...") wat een ongehoord genoegen om daar, zelfs tegen betaling, te mogen staan vertellen over coleridge en zyn opiumverslaving, over lord byron en zyn provocatieve napoleon-koets, over de zelfmoord van de eerste echtgenote van william byssche percy shelley (die arme cafébazinnendochter wierp zich in hydepark in de serpentine-rivier...) een "lezing", net echt; ze ging erg vlot, ik had er toch ook wel weêr twee avonden huiswerk aan gehad. van johan braeckman heb ik intussen eigenlyk iets geleerd, namelyk om, met een zekere vertraging, steeds erg uitgebreid te kaderen, alvorens in een conference te duiken...
eventjes over huis rond halfzes, de kinderen zien; getroost door luv haar vondst om ze morgenavond meê naar middelbeers te nemen, zodat ik ze niet hoef te ontberen. da's erg laat in de avond voor die kleintjes - maar: ze zyn steeds effenaf verrukt van m'n toneelstukken (behalve m'n stuk met gert jochems, of behalven-ook m'n gedichten; mollie zei eens letterlyk:"papa, je bent afschuwelyk, ik snap niet dat mensen daar naartoe komen!)(maar de musical dus byvoorbeeld, die spelen ze de hele tyd na.)
savonds repeteren met de integrale groep van veredeling. ook dat een subliem genoegen; gisteren nog die sprankelende première in middelbeers, en nu meteen de volgende dag weêr druk onderweg met een totaal ander toneel. regisseren is hardop dromen, een droom veruitwendigen. je kan die acteurs alleen maar dankbaar zyn. een schryver kan ook niks beters meêmaken dan zyn eigen teksten zo gebeeldhouwd te mogen waarnemen, argeloos uitgesproken door een acteur of een actrice die erin investeert. ik moet ook eerlyk zeggen: dat stuk heeft vyf jaar stilgelegen, ik verneem het nu zelf helemaal fris - en ik denk zelf de hele tyd:"wauw! hoe zuiver geformuleerd! wat een stoere dialoog! wat een kale syntaxis! wat een geweldige kracht die botst op een tegenkracht! vooral dat eerste gedeelte culmineert ongemerkt naar een totaal emotionele katharsis, alsof er per kwartier alsmaar meer gewicht op je borstkas komt te liggen, je wil uitroepen aaaaaaaaaa - maar je kan alleen maar op je stoeltje blyven zitten. ik dacht: hoe kàn ik er toch in geslaagd zyn, eêrtyds, om sommige oma's in het publiek, letterlyk aan het huilen te brengen - maar: nu zie ik de strategie... dat gaat nu gewoon opnief zo gebeuren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten