wakkergeworden rond 10 uur smorgens. beneên in de zetel liggen lezen in de achterberg-biographie, in alleen maar myn kamerjas, met niets verder onderaan, speciaal voor jullie.
vervolgens, in het midden van de huishoudelyke drukte, redactie-werk zitten uitvoeren aan myn beroemde novelle "de moord op servais verherstraeten", welk dun boekje ik quasi tezamen met die dichtbundel ga laten gedrukt worden - op even weinig exemplaren. ik ga al myn dingen uitbrengen - op 40 exemplaren.
met tegenzin, maar omdat ze weêral bléven aandringen, filmpjes maken met mollie en rocco - ze willen àlles filmen, dat is de ziekte van die generatie. en vervolgens, zelfs, helemaal en onbetaald met ze naar de dierentuin, waar ik, overigens, myn fiets nog had staan. mooi weêr, heldere bloemengeuren, nergens hooligans. myn zus en haar aanhang daar wel aangetroffen, alsook els crawls. raar en/of jammer dat ik hier geen enkele photo heb gemaakt...
die was goed: ik leg aan m'n oomzeggers uit:"amai, wat waren die mollie en die rocco vermoeiend, toen die nog kleuters waren!" "ja maar," zegt mollie meteen, "jullie waren toen zelf ook heel vermoeiend!"
nog in die dierentuin, ter hoogte van de krokodillen, die echt uitzonderlyk actief waren, druk bezig met eten (gepluimde kippen), werd ik opeens nogal grieperig, duizelig en klam. een klier-ontsteking ergens onderaan m'n kin... vapeurs en kouw rillingen. gauwer dan de anderen terug naar huis gefietst.
doch: in plaats van my daar, thuis, na twee snelle dafalgans, vlug weêr te willen neêrleggen om te slapen, gedurig het huis aan de kant lopen zetten. als je ziek bent, maakt een rommelig huis je gelyk nog méér ziek. vandaar.
op de radio ondertussen een interview met leo vroman... door dat achterberg-boek, zit ik nog 'ns helemaal in de "neêrlandistiek." tenslotten-is dat myn opleiding; "germanist", gespecialiseerd in literatuurwetenschap, gepromoveerd middels een thesis over een 20e eeuws nederlands dichter (jan arends.)
de tredmolen van het de-kinderen-in-bed-steken, van acht tot tien, by ons een té zware opdracht, té tyd- en energie-rovend, verpletterend...
netflix:"altamar". een detective-reeks, wat dus wil zeggen, lezers, dat ik dit per definitie totààl niet kan volgen. maar: atmosferisch kan het er nét meê door. al waren-iets op het niveau van mad men veel toffer.
nu is het halftwaalf snachts. sumbiet eindelyk aanvangen met het opstellen van myn examens, te beginnen met het examen engels voor de vierde-jaars...
het idee dat je met die airport-express zo eenvoudig van je thuis rechtstreeks naar zaventem kan, en van daaruit naar eender waar in de wereld, speelt my ineens parten - praag, venetië; voor drie dagen; maar - okay: ik heb geen rotte frank... doe maar gewoon, blyf maar zitten.
moge dit item hier vanavond misschien enigszins somber gelyk, in de grond weet ik my juist opgetogen, mede doordat myn optreden gisteren weêr zo ongemeen succesvol mocht zyn...
2 opmerkingen:
Venedig sucks! Echte armoezaaiers gaan met hun lijnabonnement naar
Zaventem en dan met Ryan naar Berlin ofzo, zoals wij nu heute.
oké dan...
Een reactie posten