gast-auteur

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

57.

Hoewel deze vorm van medeleven de vader in hem deugd deed, voelde hij er zich tevens onbehaaglijk onder. In geen geval wilde hij als een zwak mannetje aangesproken worden.

   ‘Wil je me alleen laten, alsjeblief!’ zei hij, in een poging zich te herstellen. Doorheen zijn vochtige wimpers zag hij Hermans silhouet zich schoorvoetend naar de deur begeven.

   ‘Je zou wat afleiding moeten zoeken,’ hoorde hij zijn zoon weer. ‘Denk aan die uitnodiging van tante Emma. Laat het niet aan je hart komen!’

   De vader knikte. Na enkele seconden wachten, sloeg de deur dicht. Dat komt ervan als je je laat gaan, besloot hij. Ik kan nooit het midden houden tussen wie ik ben en wie ik lijk in de ogen van anderen. Bovendien wordt menselijkheid altijd als zwakheid geïnterpreteerd.

   Het luchtte hem op dat hij weer alleen was. In zijn eentje hoefde hij geen houding aan te nemen en kon hij zich vrij bewegen in het vage grensgebied tussen spijt om het in de wind uitgestrooide verleden en het aarzelend gloren van een nieuw begin. Terwijl zijn zoon wegreed, greep hij tussen de firmadossiers een map met vaktijdschriften. Tussen deze magazines pikte hij twee modebladen uit. Bijna blindelings opende hij het eerste blad bij een fotoserie waarin dameskleding werd voorgesteld. Het merkwaardige hieraan was dat hij sommige mannequins persoonlijk kende. Zoals Vanessa. Zij stond heel bevallig en ontspannen bij de ingang van een Vlaams historisch gebouw, vanwaar ze dromerig over een zonnig plein keek. Voor de lezers van het blad ging het natuurlijk om het ensemble dat zij droeg: een nauw aansluitende rok en rode pull in fijn tricot, - voor heel wat vrouwen ongetwijfeld een begerenswaardig object. Eduard keek naar haar gezicht dat hem weer zo ontzettend boeide dat hij, zoals hij al eerder had gedaan, zijn loep pakte om het hele tafereel op te roepen. Hij stond op het plein, bracht zijn oog als de fotograaf voor de camera met teléobjectief en observeerde een levendige vrouw, glimlachend in het zonnetje.

   Zonder Lotte had hij dit blad nooit in handen gekregen. Vanessa hechtte er geen belang aan. Kenschetsend voor haar dat zij, zoals haar collega’s, niet met haar schoonheid te koop liep! Toen hij haar voor die opname een compliment maakte, haalde zij gewoon haar schouders op. Een soortgelijke ervaring had hij met het tweede blad: een cataloog van een postorderbedrijf, waarin Vanessa onder het artikel dameslingerie in bustehouder en slip stond afgebeeld. Dat zij als voorbeeld diende, zei genoeg over haar figuur. Weer had hij onverbloemd zijn bewondering geuit. Dit keer bleef Vanessa echter bij hoog en laag volhouden dat zij niets met de opname te maken had. Bij een volgende gelegenheid schoof hij haar het blad onder de neus. ‘Een dubbelgangster,’ reageerde ze droogjes. ‘Ik ben molliger! Daarbij, aan een mooi lijf is geen verdienste.’ Precies omdat hij oud was en zelf weinig meer te bieden had dan zijn geld, levenservaring en intelligentie, had hij grote waardering voor zulke ingesteldheid. Dat zij ondanks haar beroep, volledig gericht op het uiterlijke voorkomen, toch geen hol vat geworden was, waardeerde hij zeer. Niettemin had hij besloten Vanessa uit zijn leven te bannen. Hij herinnerde zich de belofte bij het graf van zijn vrouw om haar nagedachtenis niet te besmeuren, door hun relatie opnieuw aan te knopen. Het kijken naar haar foto's was evenwel onschuldig en mocht hem, redeneerde hij, niet als een overtreding aangerekend worden.

(WORDT VERVOLGD...)