laatste schryfsessie met nele bauwens aan tafel, die lieve gedreven mooie zeer talentryke speciale dame. dit werk zit nu netjes erop, met goed resultaat. ik ben een extreem goed schryver-op-bestelling, niet alles wat ik noteer is meteen steengoed maar ik kan me dus volmaakt aanpassen aan de feedback van de opdrachtgever. mede doordat nele als opdrachtgeefster ook wel zeer goed is, verstandig en subtiel, goed progressief zoekende naar wat zy wil.
ik was net extreem hard aan het powernappen, in de zetel, toen ze aanbelde - en nu weet ik dit volgende helemaal niet meer: ben ik, in de vroege namiddag dus, tien minuten aan het liggen slapen geweest - of tien minuten en één uur? daar zal ik voor de rest van myn leven wel niet meer achterkomen...
in alle geval: toen de deurbel, effectief, afging - schrok ik my een halve meter in de lucht een ongeluk.
het gaat, zo weet ik wel, in myn dagboek-notities, wat dat betreft, érg vaak over myn slaapgedrag; hoeveel minuten geslapen, waar precies gelegen, welk been onder welke arm; vermoedelyk komt dit, bedenk ik inmiddels hardop, doordat bezig-zyn-met-schryven iets moet zyn dat daar precies tussenin staat, dwz: tussen slapen en waken.
rond een uur of zes savonds wist ik my met luv en de twee toffe kinderen tezamen, aan tafel zittende te eten - dat gebeurt anders helemaal nooit, en da's best jammer; zélfs als de kinderen geroutineerd zachtjes ruziën; samen zitten eten, is eigenlyk àlles.
rocco was vandaag, voorts, voor de eerste keer in zyn ééntje van school helemaal naar huis terug gefietst.
savonds laat zat hy gedurig guitaar te oefenen - "smells like teen spirit", klaarblykelyk. goed joh, hoe hy dat doet...
al die oude muziekjes, uit '80 en '90, dwalen heden ten dage zoals in een soort van tydloos walhalla door de tiener-werelden van vandaag; de jongeren vaak helemaal niet wetende door wie of van wat of waarom die muziekjes bestaan - doch ze kennen de melodiën, van tictoc en co. de muziekjes van de jaren 80 en 90 leven vandaag veel harder dan twintig jaar geleden.
al die oude muziekjes, uit '80 en '90, dwalen heden ten dage zoals in een soort van tydloos walhalla door de tiener-werelden van vandaag; de jongeren vaak helemaal niet wetende door wie of van wat of waarom die muziekjes bestaan - doch ze kennen de melodiën, van tictoc en co. de muziekjes van de jaren 80 en 90 leven vandaag veel harder dan twintig jaar geleden.
vannacht, daarjuist, was ik reeds in het clubhuis, materiaal gaan aandragen... de nazomerse vochtige stadslucht een weldaad, de verlaten kasseienwegen evenzeer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten