ANTWERPSE BOLLETJES
Voor sommigen is dit misschien schrikken, maar het moést ervan komen: sinds kort heeft het Antwerpse Havenbedrijf officieel een “bolletjesmanager” in dienst. En die betrekking, een fulltime job, heeft dus niéts te maken met de organisatie van onze jaarlijkse Bollekesfeesten. Hoewel de stad ook voor de Bollekesfeesten wel een fulltime impresario zou kunnen gebruiken. Vanaf de eerste editie, nu exact tien jaar geleden, trekt dit festijn, ter promotie van alle soorten Antwerpse streekproducten, meer dan 100.000 bezoekers naar onze Metropool.
Maar neen, dus; onze nieuwe “bolletjesmanager” doet iets anders. Hij werd in het leven geroepen om de strijd aan te binden tegen de miljoenen korreltjes, ofte “pellets”, die ieder jaar via de haven terechtkomen in de Schelde en in de Noordzee. Die pellets vormen de basis voor allerhande kunststoffen, en de chemische bedrijven in onze haven maken er jaarlijks ontelbare tonnen van. Alleen al bij het overladen, gaan er gigantisch veel van die bolletjes verloren. Die komen dan terecht in onze riolen en in ons water. De catastrofe is onoverzienbaar, want die bolletjes zijn als huisbazinnen: ze kunnen niet kapot. Dus ze bedreigen het milieu, maar bovendien kunnen ze via vis, schaal- en schelpdieren zelfs in onze eigen maag terechtkomen.
Zoals de ring van Polycrates, uit het oud-Griekse verhaal. Een koning krijgt te horen dat een bepaalde ring hem ongeluk gaat brengen, dus prompt draagt hij een visser op, om deze ring diep in de zee te gaan weggooien. Enige jaren later krijgt onze held een heerlijke zeebaars-schotel geserveerd - helaas: bij aansnijding van de maag van die zeebaars blijkt, dat die ring dus terug op zijn eetbord ligt! En meteen diezelfde middag nog, sterven zijn kinderen en stort zijn paleis helemaal in.
Zo erg hoeft het niet te worden, maar alleszins zou ikzelf niet van plek willen verwisselen met die bolletjesmanager. Toen ik nog een prille, onstuimige tiener was, kreeg ik voor mijn verjaardag wel eens zo'n grote, witte zitzak cadeau, die integraal met van die isomo-bolletjes was gevuld. Wat later werd ik op die zitpoef ontmaagd, maar niet zonder dat er een aanzienlijke scheur kwam in het textiel. Nog jarenlang heeft mijn moeder geklaagd over die plakkerige, elektrostatische bolletjes, die telkens opnieuw opdoken in haar wasmanden, maar ook in de gordijnen, in de auto, in de brooddoos van mijn vader. Inderdaad, zo verzuchten wij heden: hadden wij toén al maar de beschikking over zo’n bolletjesmanager!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten