om hoe laat ben je opgestaan?
de belangrykste vraag van allemaal. rond halftwaalf smiddags pas. nog eerst te bed in "historia" zitten lezen. over de eburonen. met haar long-ontsteking die voortduurt, is luv tot de kerst nog thuis. daardoor heb ik nu nog iétsje meer voorbereiding, nodig vooraleêr ik naar beneên kan; omdat je meteen de confrontatie naar binnen stapt. we boteren goed maar in wezen heb ik, zoals geweten, alleen maar voor het samenwonen gekozen in de naam van onze twee kinderen, daarvoor heb ik vyftien jaar lang alleen gewoond, en misschien is die levensvorm voor my toch meer natuurlyk. wellicht doordat ik zo egoïstisch ben. maar luv, die dit straks leest, hoeft nu ook niet meteen te beginnen te stressen. all is well. god weet, zit ze ook zelf soms liever 'ns alléén thuis.
wat heb je gegeten?
voor de tweede dag op ry ryst met kip en tomatensaus. wat ik wel tien dagen op ry zou kunnen eten. de tomatensaus was vandaag opmerkelyk veel pikanter dan gisteren.
how is business?
soms vrees ik, lezers, dat ik alleen maar geprogrammeerd word door organisatoren die niet helemaal op de hoogte zyn van myn situatie, en die daarom myn succes enigszins overschatten. de angstige vraag is dus hoelang die grap nog gaat kunnen blyven voortduren. duke ellington zei ooit:"showbusiness is: altyd blyven doen alsof alles goed gaat - terwyl in waarheid alles naar de haaien gaat," maar ik zou myzelf daarmeê belachelyk maken, ik kan niet doen alsof. dat zou zyn als die propaganda-filmpjes van de nazi's in de lente van 1945. één plankje staan recht-timmeren - terwyl op de achtergrond àlle huizen tegen de grond liggen. de mensen zién gewoon dat ik ondertussen, op myn 46e, misschien wel dé grootste loser van myn generatie ben geworden.
al is het rare: het mankeert my aan niks... ik heb tyd en geld en liefde... de toekomst is erg onzeker, maar voor wie geldt dat niet?
okay, die jongens van kommil foo, of byvoorbeeld wauter deprez; die gastjes hoeven zich over hun bankrekening geen zorgen meer te maken. maar ja, die zitten dan weêr met andere rotzooi, god verdeelt dat allemaal zeer netjes, met een klein, zilveren weegschaaltje. god ziét ook alles, dus ook zy moeten heel erg oppassen. behalve wim helsen, tom barman en mauro pawlowski moet in vlaanderen iedereen heel erg oppassen.
hoe laat is het nu, dwz wanneer je dit hier zit neêr te schryven?
halfdrie snachts. de eenzaamheid grypt om zich heen. luv en kik,- hoe zal ik dit uitleggen? wy zien byna niemand meer, op het ogenblik. behalve op het werk... dat is de schuld van onze kinderen, we moeten by ze neêrliggen tot ze inslapen - maar rocco james conan moet te bed om halfacht, en mollie krygt haar ticketje naar dromenland pas om tien uur savonds. derhalve kunnen we nooit ofte nooit zelf een volwassen feestje geven , nooit eens een halfuur met vrienden op café. "babysit,"- jullie kennen die kids niet, die ondergaan dan gewoon een spontanuous combustion. wat heb je d'r dan nog aan? eigenlyk is dit pure joy division. "when routine bites hard, and visions are low." er is geen uitweg, voorlopig.
morgen "vlam op den dam", toch?
yeah... da's weêr zo'n typische don vitalski-opdracht; een historische rondleiding door een antwerpse volksbuurt, met een toeristentrammetje; zoals altyd, wil ik dit dan gelyk helemaal steengoed doen; dus in plaats van my daar, zonder te gaan zitten, snel of rap-rap vanaf te maken, is daar nu zonder enige overdryvingen mooi veertig uur voorbereidend werk in gekropen. de rit gaat één uurtje duren - en dan is het weêral gedaan.
tja...
pas op, da's ook wel de magie ervan! de beleving ter plekke is het hele ding!
don vitalski staat recht en leest voor ons zyn nieve gedicht voor:"het lied van de kaaiman"- het is nog steeds niet helemaal af... vervolgens doet hy zyn schoenen uit, en verzoekt ons om maar weêr naar huis te gaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten