Slaande autoportieren duwden Joseph met een schok terug in de huidige wereld. Kwam Isabelle vroeger dan gewoonlijk van de kapper? Zware voetstappen naderden over het grind. Malky en Detiège. Wie anders? Ineens begreep hij dat het parelende zweet op zijn voorhoofd het gevolg moest zijn van angst. Hij was een opgejaagd dier dat geen moment rust werd gegund. Zijn eerste impuls om over de heg te springen en ijlings weg te rennen, bracht hem tot het besef dat het einde van de wereld niet ver genoeg zou zijn om de armen van de wet te ontlopen. Beter zou hij, geconfronteerd met de hem ten laste gelegde feiten, het gevaar recht in de ogen kijken, zich met alle mogelijke argumenten verdedigen, de gesloten dossiers als het ware stiekem openen. Hij hoorde de huisbel en stond op om zich naar de wet te voegen. Bij de deur aarzelde hij.
‘Stom van me Kitty, dat ik met het boodschappenwagentje ben weggelopen. Ik had in je buurt moeten blijven tot de kust vrij was. Beter ook had ik die vent wat nauwkeuriger opgenomen. Maar hoe kon ik weten dat het zo verschrikkelijk met je zou aflopen? Vandaag ziet het er allemaal voorspelbaar uit. Bovendien had ik pech. Zo had ik erop gerekend in de afdeling keukengerei een tweede kans te krijgen. Ik deed of ik geïnteresseerd was in een tafelkleed dat per lopende meter verkocht werd. Tussen duim en wijsvinger bevoelde ik de kwaliteit ervan. Pas toen ik tot het besluit kwam dat je op je stappen moest zijn teruggekeerd, haastte ik me naar de kassa; echter zonder daarbij op te merken dat het doek tussen de wielen van mijn wagentje was gesukkeld, waardoor het tegen een uitgestald koffieservies kantelde. Luister, wat moet een man na zulk stom incident? Hij kijkt schuldig om zich heen. Laat zijn boodschappen liggen.’
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten