alwéér geen kans tot herlezen en corrigeren; aanvaard dit met alle typ- en taalfouten, please...
rocco james conan kwam my wekken, zodat ik hem, in de ochtend, naar school kon fietsen. myn conditie was toen toch reeds beter dan rond middernacht. het fietsen ging quasi vanzelf. myn zoon is alles waard. (overigens is hy gisteren voor de eerste keer in zyn leven helemaal in zyn ééntje van school naar huis gefietst; de fierheid waarmeê hy binnenkwam, zal ik nooit meer vergeten.)
nà dat frisse tochtje echter de slaap niet meteen weêr kunnen vinden, en dàt is het lastige... doch niet dat het een rampzalige dimensie verkreeg.
rond elf uur definitief uit bed, en vanaf dan tot aan het eind van de dag niks anders dan administratie, logistiek, telephoons, facturen, creditnota's, programma-wyzigingen, checken of in dessel deze of gene drummer veganistisch eet of niet; brochure-tekst voor ons optreden in de roma, affiches by-bestellen voor tseef leeft, etc etc; je kàn je daar als buitenstander geen idee by vormen, die totaal gonzende byenkorf, tien uurs aan één stuk door.
in vergelyking daarby was het savonds gaan regisseren, een chillax-event - al moet ik zeggen dat ik er, paradoxaal genoeg, met een ongemene bevlogenheid tegenaan moest, met name omdat er op die repetities nu plotseling en onverwacht kans is tot perfectionisme. dus dan word ik helemaal hyper, soms vraag ik my toch af wat die acteurs soms moeten denken. anderzyds merken ze zelf ook wel dat ik erin slaag om ervoor te zorgen dat ze zélf hun grenzen verleggen, die staan daar alle zes een potje te acteren dat het niet meer normaal is.
de na-pret van de voorbye harveyday in de dinsdagclub wordt inmiddels nog stééds tot evenwicht genoopt door een ongemene soort shizzle, die nu zelfs, echt waar, het voortbestaan van de dinsdagclub acuut bedreigt. morgenmiddag weet ik daar alles over, ik hoop nu alleen dat ik er niet te hard van ga wakker liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten