‘Is je vader thuis?’
‘Hij is in de tuin! Is er iets mis?’
‘Bevel tot huiszoeking! Wil je hem halen?’
Joseph hoorde Harold op zachte voeten door de gang rennen, recht de tuin in. Via het rooster over het keldergat zag hij zijn schaduw voorbijflitsen. Er viel een beklemmende stilte. Tenslotte hoorde hij zijn zoon met bezorgde stem luidkeels roepen. Een verdwaald kind dat wanhopig om zijn ouders schreeuwt. Het greep hem zo bij de keel dat hij op het punt stond zijn schuilplaats te verlaten. Maar dat het de twijfel omtrent zijn schuld niet zou wegnemen, maakte dat hij nog dieper wegkroop.
‘Hij is vast gaan wandelen!’ hoorde hij Harold vlak boven hem. ‘Kan ik nog iets doen? Waar gaat u beginnen?’
‘Boven! Wilt u zolang bij ons blijven?’
‘Goed!’ En tussen het gestommel op de trap: ‘Het is nog vroeg. De bedden zijn niet opgemaakt!’
Toen hij niets meer hoorde, sloop Joseph op zijn zachtste tenen naar het trappenhuis. Achter de deur van hun echtelijke slaapkamer klonken gedempte stemmen. Sneller dan verwacht, ging de deur weer open en kwamen de rechercheurs naar beneden. In de kelder legde hij zijn oor opnieuw te luisteren.
‘Ik zweer u, ik heb dat zwaard nooit gezien!’
‘Een machete,’ verbeterde Malky. ‘Vlijmscherp!’ Uit het kraken van papier, leidde Joseph af dat het wapen werd ingepakt.
‘Kijkt u nog eens of uw vader in de tuin is?’
Nadat Harold zich had verwijderd, zei Detiège: ‘Er kleeft nog bloed aan. Wat denk je, zullen we hem meteen arresteren?’
‘Eerst het onderzoek afwachten. Zeg tegen zijn zoon dat hij zich vandaag voor een verhoor op ons kantoor meldt. Dan hebben we hem ineens te klissen.’
Hij zat op een kist met een voorraad aardappelen, het hoofd geklemd tussen beide handen. De toekomst zag er even somber en levenloos uit als de kelder die hij niet meer kon verlaten. Waarschijnlijk waren de mannen vertrokken, maar zekerheid kreeg hij pas toen Isabelle binnenkwam. Zij was al op de hoogte.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten