bloggen. kwart na één snachts. op de park & ride van kontich. wachtende op luv en onze twee kinderen. die komen met een reisbus van de musical "antoinette". ikzelf komende van het niet onverre sint-truiden. waar ik, verblyd, master of ceremony mocht spelen op een zeer fynzinnig festivalletje, dat vooral door kim duchateau werd uitgetekend. kontich ligt enigszins op de weg naar antwerpen komende van limburg, al was deze voze g.p.s. hier voor myn neus weêr zo geinig om my langs brussel te hebben gestuurd.
ik overleef dit: doordat er een goed deken in de auto ligt. dit deken nog afkomstig van gisteren-avond, toen ik atomic kim transporteerde, die toén doodmoê was, en die zich vandààg overigens genoodzaakt zag een toneelrepetitie af te bellen. d.w.z. die repetitie ging wel door, maar dan zonder haar.
voor het kindertoneel, “het geheim van stuivenberg”. we hebben een grappige casting, zeer voortvarend ook. dat jenne decleir als acteur zo compléét geniaal was, dat wist ik echt waar niet, dat was my tot vandaag nooit eerder opgevallen. vermoedelyk is zyn genialiteit als acteur zo vanzelfsprekend dat niemand ze zelfs maar kan zien - dat geldt immers ook voor, op een heel ander vlak, myn éigen genialiteit; als je té vanzelfsprekend geniaal bent, dan kan niemand in je omgeving dit werkelyk beseffen...
myn linker-oor is infernaal - maar: ik overleef dit. je zou zeggen: morgen hopelyk beter; dat is echter niet aannemelyk, want dan had ik nu onderhand allang in bed moeten liggen. donderdag was myn aandoening tamelyk hels, vrydag was alles weêr goed, byna optimaal; vandaag zaterdag overdag schommelde het tussen die beide niveaus in, maar nu zo laat op de dag en na zo’n muziekfêstival sta ik natuurlyk terug by af. al had ik wel oordopjes in.
om my erdoorheen te wringen, merk ik dat ik nu af en toe denk: nog op deze manier voortploegen tot eind december, en dan de blok erop, gedaan ermeê, lock down. maar: hoé dan wel helemaal? ik moet toch werken - voor myn boterham? zeer, zeer veel mensen om my heen, kunnen dat zomaar: ermeê stoppen; reizen; et cetera; ikke dat niet begrypen, ikke maar een proletariër.
het erge is bovendien dat ik al deze jobs wel heel grààg doe, dat het eigenlyk buitengewoon toffe tyden zyn; het is alleen maar myn conditie die dus vervelend doet…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten