luv zei: "bel je nog naar je ouders - om ze te zeggen, als je wil, dat hun auto, zoals je weet, veilig in onze garage staat?"
ik zeg: "weet je wat -- hoe laat is het?"
"halftien," zegt luv.
ik zeg, meer tussendoor: "halftien smorgens? of halftien savonds?"
antwoord: "savonds."
ik zeg: "okay, da's dan een meêvaller!... weet je wat," ging ik nog meer voort, "dan ga ik gelyk, als dit okay is voor u, heel éventjes althans, by ze op bezoek..."
met die elektrische fiets is dit een vreugde, mensen; dat fietsen zelf ook, bedoel ik... ik was juist zes uurs aan één stuk door aan het typen geweest, aldoor aan die laptop in deze harde ligzetel; en cyferen en bellen, met ministeries van binnenlandse zaken - heel eventjes een frisse neus, goed idee...
zo'n elektrische fiets is eigenlyk een brommertje - maar dan zonder dat debiele rumoer.
zo'n elektrische fiets is eigenlyk een skateboard - maar dan zonder dat je jezelf ermeê moet staan afduwen...
m'n moeder was juist bezig, één van haar kleinzoons te helpen, met name met zyn nieuwste project voor de mode-academie; een op aboriginals gebaseerd jachtkôstuum.
goed om even in hun huis te zitten... in plaats van in myn eigen soort van puinhoop... om eventjes dat alles van my af buurten...
ook vreemd dat ik in dit huis, dwz waar myn ouders nu wonen, ooit, lang geleden, zélf nog gewoond heb - nu weêr tien jaar geleden is het, dat ik daar wegging... een heel ander, toch veel meer eenvoudig bestaan achter my hebbende gelaten, toen...
weet je nog, beste lezers, die zomer toen we naar die langspeelfilm keken over de laatste dagen van brian jones? hoe die tuin van die zyn pand, het zomerse, mythische cotchford farm, toen met myn eigen kleine bloementuintje tezamenviel?... de rust van die doodlopende steeg - geen kinderen, dus ook nooit om zeven uur smorgens met die kinderen naar een reservaat moeten fietsen...
pas op, juist heden zyn myn kinderen myn allergrootste bron van vreugde... elf en twaalf; dit mag eeuwig blyven duren...
dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten