wat voorafging:
jonathan druyts heeft een beroemd belgisch politcus vermoord. nu is hy naar calais gevlucht, in de hoop daar met een vriend van hem, een zekere buckie, naar engeland te kunnen wegreizen...
DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN
feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski
AFLEVERING 39
met veel tegenzin gaf hy die chauffeur een gigantisch pak opgerolde briefjes van 50 euro. of het bedrag helemaal klopte, vermocht 'ie niet eens na te kyken; hy was doodop, en hy wilden-er vanaf; al betreurden-'ie het verlies van dit geld; toen ze hun reis, daarstraks, nog moesten aanvangen, nog in antwerpengrad, konden deze kapitalen hem niks schelen, zolàng hy toch maar zou hebben kunnen vertrekken; maar nu hy was aangekomen, had hy die centen toch liever by zich gehouden.
de chauffeur zei ook niet bedankt of tot ziens. hy drukte slechts op een knop, waardoor zyn laadbak openging, zodat onze held zyn schoenen en andere kleêren, aanstonds weêr kon gaan aandoen.
in een straat die heette "boulevards des alliés", trof hy een bancontact; daar kon hy z'n saldo checken; er stond op dit moment stond nog iets meer dan 7000 euro op zyn rekening.
iets verderop ontwaarden-'ie een soort van cafetaria voor zeelui. een kale, door TL-buizen verlichte staminee, met een schrale tegelvloer en geen enkele decoratie aan de wanden. maar: de tent, zo zag hy, was open. een paar mensen zaten er by een koffie, en juist toen jonathan de straat reeds overstak, zag hy er nog ander volk naar binnen stappen.
hy voelde zyn smartphone trillen - dwz: de smartphone van servais verherstraeten. dit ding zou 'ie maar beter weggooien - konden die apparaten niet worden getraceerd, en ging onze held op deze manier dan niet, met wat pech, alsnog worden ontdekt en by de kraag gevat? maar, zo zag hy, het was een berichtje van zyn broêr andré - en wel, tot ieders vreugde, om aan jonathan mede te delen, wat de telephoonnummer helemaal was van buckie, de zeeschipper.
"vous ne pouvez pas entrer ici," zo sprak, meteen van zodra hy één stap in die cafetaria naar binnen had gezet, één van de twee barmeiden, die hier aan de slag waren met tafels en stoelen.
maar dan legden'-ie een klein stapeltje van briefjes van 50 euro op tafel, opnief zo half-opgerold. "het is maar voor heel even," mompelden-'ie - en hy zette zich by een stoel voor het raam.
hy bestelde zelfs een kom soep.
toen hy net binnen was, deed iederee hierbinnen er zeer plotseling het zwygen toe - doch inmiddels waren allen weêr ontdooid, alsof er totaal niks aan de hand was.
hy draaide de nummer van buckie.
"hallo?"
"jonathan druyts hier. ik ben in calais. op de boulevard des alliés. ik ben klaar om te vertrekken."
"da's niet slecht..."
"niet slecht, hé? ik sta hier paraat."
"da's uitstekend. ik zal je daar persoonlyk komen ophalen. we vertrekken binnen een kwartiertje. de boot is al geladen. ik zat hier echt met myn armen over mekaâr te wachten op jou."
"maar," zei jonathan, "ik heb ondertussen wél een bekende vlaming vermoord."
"speelt geen rol," zei buckie. "dat is jouw privéleven, daar heeft verder niemand iets meê te maken, toch?"
hy legde weêr in.
de barmeid die hem eerst nog het meest boosaardig had geleken, scheen inmiddels juist met nadruk naar hem te willen glimlachen. ze kwam naar hem toe en sprak, in het vlaams:"maar zeg, hey - ben jy niet toevallig jonathan druyts?"
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten