de dagboeken van daniël robberechts zyn my weêr in handen gevallen. wat jammer toch dat die robberechts uiteindelyk zelfmoord heeft gepleegd! je zou zeggen:"geldt dat niet voor àlle zelfmoordenaars?" ik zou zeggen: niet voor jan arends, joti t'hooft of jim morrisson; dat waren zeer mooie, zeer logische zelfmoorden, toch? maar wat blyft er over van de aanstekelykheid van robberechts' compromisloze schryvershouding, nu hy daar niet in heeft volhard? pertang, hy gaf nog wel zo'n mooie uitleg aan masochisme: de menselyke drang naar 'volstrekheid'; het volstrekte geluk niet mogelyk - goed, dan maar het volstrekte ongeluk. als hy nog leefde, zou ik hem van het weekend zeker zyn gaan opzoeken, en dan zou ik my tweemaal geabonneerd hebben op zyn gestencilde eenmanstydschrift. hy had die stryd gemakkelyk kunnen winnen.
ja, die zelfmoord was zonde: zoals byvoorbeeld de drugverslaving van herman brood ook jammer was. stel je voor dat hy geleefd had zoals hy deed - maar dan op plat water, en af en toe een boterham met kaas. dàt zou pas mooi zyn geweest!!
ik mag myzelf op de borst kloppen, eigenlyk...
deze blog geeft my wel ademruimte - robberechts had geen blog. er zyn, op deze wereldbol, een zestal stervelingen minstens, die myn schryfsels werkelyk quasi dagelyks, min of meer integrààl consumeren - "lees my! lees my!" dat kinderachtige spasme... maar - méér dan die zes, hoeven het er voor my dus écht niet te zyn... en: als er van die zes wezens, morgen opeens twee zouden doodgaan, dus het getal zou afzakken naar vier - dan was het nog heel goed! echt waar!
op de achtergrond spelen monk + coltrane...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten