wat voorafging:
de moordenaar jonathan druyts is op de vlucht, naar een boot in noord-frankryk. onderweg in een taxi, belt hy zyn moeder op.
DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN
feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski
AFLEVERING 37
ondanks het zeer late uur in de stormachtige nacht, gaf zyn moeder ogenblikkelyk thuis. wat geen wonder was, begreep jonathan druyts; als je zonet te horen hebt gekregen, met een lotery dan nog, een paar miljoen euro's te hebben verdiend, dan wil je zeker niet meteen naar bed om te gaan slapen. dan geef je natuurlyk een feestje - inderdaad kwam het hem dan ook voor, dat 'ie by zyn moeder thuis, op de achtergrond, minstens één of twee van haar vriendinnen kon bezig horen, van wie algemeen geweten was dat die een heel erg luide stem hadden.
maar net zomin als onze held, wilde ook diens moeder over dat pryzengeld helemaal niet praten. nog vooraleêr 'ie had kunnen opperen:"hey - met jonathan...", begon zyn moeder al naar hem te schreeuwen. ze had de beelden gezien - op de regionale televisiezender, a.t.v.: twee mensen waren zéér zwaar gewond naar het hôspitaal overgebracht, met name bart de pauw en guy mortier; en één bekende vlaming was dodelyk verdronken, meer bepaald servais verherstraeten, de politicus. "heb jy dat gedaan!" schreeuwde zyn moeder. "is dàt nu dan jouw bestemming - is het dààrvoor dat ik jou heb opgevoed, jou van de papfles heb gegeven! jouw gat jarenlang heb afgeveegd!"
"ma!" zei jonathan, zo kalm het hem gegeven was - tegelyk ook pogende, zyn taxichauffeur hier zo weinig mogelyk meê om zyn oren te slaan. "ma, we kunnen het daar nog over hebben - maar: niet nu! is andré daar - alstublieft, laat my héél even met myn broêr spreken..."
de jeremiaden van zyn moêr gingen nog een gehele tyd voort. toen jonathan haar eerlyk en duidelyk opbiechtte, serieus veel spyt te hebben van de gehele zaak, werd ze dan toch eventjes wat rustiger.
op die manier kreeg jonathan dan eindelyk zyn broêr aan de lyn. ook nu weêr een gezever waar geen eind aan kwam. "we hadden je nooit mogen laten gaan! we wisten het op voorhand - maar je kan niemand zomaar opsluiten! je renden-hier weg en ik wist: nu gaat 'ie ten onder, nu gaat 'ie kapot!"
"ik heb er eigenlyk spyt van. maar luister nu eerst eens hier..."
"arme broêr! wat héb je nu toch gedaan, wat heb je nu toch aangevangen!"
"ik moet de telephoonnummer hebben van buckie!"
"waar denk je naartoe te zullen vluchten! naar engeland - je laat my lachen! voor hoelang dan wel? voor de rest van je leven? maar dan zal je daar voor altyd helemaal ondergedoken moeten blyven zitten, dag en nacht, zeven dagen op zeven - voor de rest van je leven!"
"kan je my de nummer van buckie nu gauw bezorgen, - please!!.."
overnieuw drong het tot jonathan door, hoe ànders dit gehele avontuur zou zyn verlopen, als hy maar niét zyn smartphone was verloren geraakt eêrgisteren-avond... het was een oneindig rondbellen - maar dan wel, lezers, zonder ooit érgens te kunnen geraken, zonder ooit iémand te kunnen bereiken!
"o no," zei de taxichauffeur. en zei nog meer:"that is no good."
no good? waarover had 'ie het dan, wat was er dan aan de hand volgens die kerel?
"i think that is police-control," zei de chauffeur - en vanzelf begon hy de wagen af te remmen, best abrupt; ogenblikkelyk reden ze stapvoets. zwaailichten streken neêr over alle vensters, langs beide kanten. een politie-agent tikte op het raampje. de chauffeur deed het raampje open - en zo rap hy kon, drukte jonathan zyn telephoon-toestel weêr uit...
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten