wat voorafging:
jonathan druyts is in het sportpaleis, in principe om daar nu meteen een bekende vlaming om het leven te zullen brengen...
DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN
feuilleton in 40 afleveringen
door don vitalski
AFLEVERING 22
hy kwam in één van bars terecht. waar d'r een érg uitgelaten sfeertje hing. en daar had 'ie niets op tegen, integendeel. zelfs liep 'ie ook zélf naar de toog, om daar iets te bestellen -"doe maar 'n duvel..."
"duvel - dat hebben we niet. beneên wel."
"oké. doe dan maar een pint."
"in de bar beneên," zeiden ze, "schenken ze wél duvel."
"ja maar," zei jonathan, "doe dus gewoon een pint!"
die pint, die 'ie besteld had, werd getapt in een plastieken beker. wat, vond jonathan, het totàle einde betekende van iédere beschaving. maar toch: ook hierom was 'ie in het geheel niet verbitterd. het kon voor hem best. dus niét was het nu zo, beste lezers, dat jonathan druyts hier vanavond "wraak kwam nemen op de maatschappy", of zoiets - met dàt soort van misplaatste sentimenten had hy écht niks te maken.
hy zocht de trappen weêr op, en zag daar, tegen de wand, erg hoog in den hoge, een plakkaat hangen waarop genoteerd:"VIP-RUIMTE".
uiteraard werd daarmeê niet de échte vip-ruimte bedoeld. het vertrek waar de écht belangryke mensen byeenkwamen, bevond zich helemaal elders, veel meer achteraan, aan de achterkant van dit grote, betonnen bouwwerk - en dat vertrek liet zich ook zeker niet op zo'n banale manier bewegwyzerd worden. maar toch: als vanzelfsprekend bleef jonathan druyts de pylen allemaal volgen - waarom ook niet? alleszins schenen ze hem naar een periferie te geleiden, en dat was niet slecht.
de klassieke houten deur die het was, die leidde naar de gegeven VIP-RUIMTE, bleek op slot; maar opzy daarvan diende d'r zich een lange, smetteloos witte, tamelyk smal gebouwde gang aan, een krom gewelfde tunnel die, geheel achteraan, doorverwees naar een serie toiletten.
hoe vreemd; d'r was hier, zo zag hy, volstrekt niemand. volstrekt niémand.
ja: één meisje kwam zyn richting uit, met kleine, witte kop-telephoontjes in d'r oren. maar die verdween direct weer achter zyn rug, naar de trappen. en aldus begaf jonathan druyts zich ten slotte in zyn eentje naar de afdeling mannen-wc's - niet begrypende waarom, want by zyn moeder thuis was hy, alleen al uit verveling, zo vaak geweest, dat hy vast en zeker, zo meenden-'ie, meer dan voldoende had gescheten en geplast om nu de komende drie, vier weken totaal nooit meer te hoeven.
intussen begon er weêr zo'n basdrum-geluid door de ruimte te bonken, nog erger dan daarjuist - duidelyk het gastoptreden van die band genaamd black eyed peas... "shut up, just shut up, shut up... shut up, just shut up, shut up..."
hy rende de toiletten naar binnen, en draaide zich langzaam naar de kleine, vierkanten spiegel boven de lavabo. hy bekeek zyn eigenste, magere, lykbleke, helemaal opgefokte aangezicht - en zag meteen daarna, vlak achter hem, een plee-deur opengaan. hy draaide zich om, om dit beter te kunnen bekyken - het klopte, wat hy meteen al had gedacht, met een schok door zyn borst: wie was het, lezers, die hier nu recht tegenover onze held was komen te staan - het was niemand minder dan guy mortier.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten