de eerste keer dat ik naar die school moest, was voor een gesprek met de directeur. de tweede keer dat ik er langsging, was voor een uiterst rudimentair uitzicht op het lessenpakket, my gegeven door een collega leraar neêrlands. vandaag, de derde keer, moest ik er zyn voor het administratieve inschryvings-parcours. hetwelk trouwens nog lang niet rond is, alleen al doordat het nog wachten is op myn uittreksel van het nationaal strafregister (ik heb een troebel verleden - maar dat blad is spierwit!!...) ook kreeg ik een waarachtige rondleiding cadeau, die aan myn nieuwsgierigheid tegemoetkwam; "dit is de kleine speelkoer. dit is de grote speelkoer. dit zyn de trappen, en daar is de studiezaal." (hopelyk mag ik soms ook toezichthouder zyn op strafstudies...) "hier heb je zo'n klaslokaal met zo'n smartboard."
voor een 48-jarige jongleur als ik, die, tot dusverre, alleen nog maar, zyn leven lang, op straat heeft gehangen, van de ene liaantak naar de andere, jaar in, jaar uit, van plotselinge, kortstondige triomf naar voorspelbare, langdurige vernedering en half weêr terug, was dit een droom-achtige ervaring; als een te vanzelfsprekend aankomen in een eeuwenoud, deftig huishouden; alles netjes verzorgd, iedereen goed op zyn plaats; een flashback naar 1984 ook (gelukkig had ik een gelukkige jeugd); dit alles voornamelyk doordat ik hier aldoor byzonder vriendelyke, byzonder goedlachse mensen mocht tegenkomen. ik wist zelfs niet dat dit bestond.
(deze volgende alinea hier, morgen wellicht beter schrappen, met name wegens ogenschynlyk vermoedelyk te bitter) hoezeer niet, contrasteert die soort van spontane goedlachsheid in zo'n school, met die sferen van hardnekkig snobisme in veel theaters, zoals, pakweg, "theater malpertuus", of dat altyd zo overschatte "abatoir fermé". wat een verschil ook, met die stalen nep-vriendelykheid van veel televisie-acteurs en televisie-actrices (over het algemeen geldt in het acteursmilieu: hoe meer onzekerheid over de eigen status, hoe meer stress, en dus hoe meer fake...)
als onvermydelyk is het onderwys-systeem natuurlyk ook, tot op het bot, doordrongen van de aps die je moet downloaden, de log-ins die je moet decoderen en de packet-interfaces die je moet benchmarken, voordat je je lessenrooster nog maar kan scoopen... ook daar zyn we eventjes zoet meê geweest, in de leraarskamer, by de gratis koffiemachine, en zoals ik het nu aanvoel, gaat dit hier, die computer-stuff, nooit goedkomen. maar: het goeien-is, dat die secretaressen en die directrices my het mes niet op de keel zetten - ik vergis my er niét in: ze heten my hier oprecht hartelyk welkom; en de sentimentele grootoom die ik ben, is daar dus effenaf erkentelyk om.
nu is het één uur snachts, en ben ik leêg. goed mogelyk zal blyken dat dit vak, zelfs als part-timer, niet te combineren valt met het podiumleven, waarvoor je immers àlles moet inzetten. we zullen dan wel zien. dan komt er, in het ergste geval, onderaan myn wikipedia-pagina genoteerd te staan:"gestopt wegens nét niet voldoende succes."
1 opmerking:
het vervelende aan zo'n kritieken als hierboven, is dat die automatisch naar jezelf terugketsen. dus: ik wil wel graag verkondigen dat "theater malpertuus" een bende snobs is, want dat is nu eenmaal zo; maar: vanzelf gaat dan dat weêrklinken als "don vitalski heeft een probleem." met als gevolg, dat je dus alleen maar braaf glimlachend kan staan knikken naar alles en iedereen.
Een reactie posten