GEEN TOETERS EN BELLEN
Ik heb wel eens een nonkel gehad die, net als Rik van Looy, geboren was in Grobbendonk - en die byna nét zo snel kon koersfietsen. Helaas: zoals wel meer eerlyke, integere Kempenzonen, kon myn nonkel er niet tegen om te worden gefêteerd, en om handtekeningen te moeten staan uitdelen met de pers erby. Dat soort toestanden joegen hem zoveel angst aan, dat ze hem parten speelden; als hy op een wielertornooi de finish naderde, en hy lag helemaal op kop, met niemand nog tussen hem en die eindstreep, dan begon hy vanzelf een beetje af te remmen, om toch maar vooral niet te hoeven op te vallen - pas wanneer twee of drie andere wielrenners hem voorbystaken, kwam hy dan weêr enigszins op tempo, bly dat hy was ontsnapt aan de koude drukte. Kampioenen worden zo niet gemaakt, maar de man was net zo bly met zyn job als ellentrieker van wacht.
Het verhaal doet een beetje denken aan die andere grote Kempische sportkampioen, Eugene Van Roosbroeck - geboren in Noorderhoek, Herentals, vorige jaar overleên in Westerlo. In het jaar onzes Heren 1948 had die brave wielrenner een olympische medaille behaald op de Olympiade in Londen. Ons land stond in rep en roer, en toen hy hier weêr voet aan wal zette, werd hy ontvangen door de ene erehaag na de andere. Maar toen een fotograaf hem vroeg om te poseren met de gewonnen medaille rond zyn nek, moest onze held oprecht bekennen:"Verdorie - nu je het zegt... Ik ben die medaille eigenlyk vergeten te gaan afhalen..." En dan nog maakte hy er niet meteen werk van. Pas 62 jaar later, in 2010, is het er alsnog van gekomen, dat Jacques Rogge hem de medaille vermocht te overhandigen - een kopie welteverstaan, want de originele medaille was intussen zoekgeraakt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten