state of being, 22 maart 2017

het zyn fantastische tyden. vooralsnog schynt het een zeer rustig, ja byna angstaanjagend werkeloos najaar te zullen worden - doch daartegenover borrelt dan in my de zuivere lust om die twéé gloednieve, prachtige one man shows van me aan de man te gaan brengen, waarachtig alsof ik voor het eerst in myn leven de baan op ga, met zoveel plezier. als ik werkelyk niéts meer heb - dan heb ik daar wel nog die honderd goeie vrienden met hun woonkamers!!

    gisteren dook op facebook, door de schuld van alain hubert, dat ene, zeer confronterende filmpje op, waarin, in 1995, aan my een bezoek wordt gebracht door paul jambers. met tegenzin maar, naar ik dacht, vanuit een soort van documentaire drang tot eerlykheid, had ik dit grellige ding naar m'n blog doorgelinkt - om het er, evenwel, een halfuurtje daarna toch maar gauw weêr af te halen... eerlykheid, myn ballen - wat heeft de mens die ik vandaag ben nog te maken met die verwarde mens die ik toén was? ja, wellicht wel vanalles - maar wat heb ik eraan? waarom myn zelf van 1995, vandaag aan de mensheid introduceren? in myn beroemde biografie "ik slaap als een croissant", uit 2011, heb ik myn voorbye leven eens één keer, zeer omstandig, onder de loep genomen; en sindsdien interesseert dat verleden my niet meer. zelfs het zuivere idee van "een verleden hebben" is al vervelend.

    ooit schryf ik wel eens een essay getiteld "de kracht van geen succes hebben." wat te maken heeft met het plezier van naar boven te trappen. uitgelegd langs een metafoor: de vyand, die bepaalt wie jy bent, wil jouw deur komen intrappen - doch: in plaats van die deur krampachtig, alsnog en tevergeefs te proberen te barricaderen, doe jy ze juist rustig open, precies op dat ogenblik... dat gevoel heb ik steeds op avonden wanneer myn comedy-voorstellingen hun werk doen... zo koud wordt dat publiek telkens gepakt... 

    denk hier maar eens over na, girls and boys...